Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den LXXXII. Psalm.

God, als een Richter aller dingen,
Staet in de Gods-vergaderingen,
Hy oordeelt, sonder gunst en haet,
In 't midden van den Goden-raed.
Hoe langh sult, ghy, noch onrecht wijsen?
Versmaden 't goed', en 't quade prijsen?
Aen-nemen, in uw Aerds-gericht,
Der Goddeloosen aen-gesicht?

2 Doet recht den Armen en den Weesen,

Soo toont ghy God oprecht te vreesen;
Rechtveerdight de Verdruckt', en spreeckt
Den Armen recht, dat hem ontbreeckt.
Verlost en wilt haer vonnis geven,
Die arm zijn en behoeftigh leven,

[p. 172]

 

Ruckts' uyt de hand en 't boos geweld

 

Der Goddeloosen, dat haer quelt.

 

 

 

3 Sy, die daer zijn in 't recht geseten,

 

Verstaen niet; niet ist, dat sy weten;

 

Sy wand'len steets in duysternis,

 

Dies ist al los, wat seker is;

 

Dies siet men d' Aerdrijcks-gronden beven.

 

'k Heb u wel voormaels d' eer gegeven,

 

Van kind'ren Gods te zijn beroemt;

 

Ia, 'k heb u Goden selfs genoemt;

 

 

 

4 Nochtans sult ghy, als menschen, sterven;

 

Vw achtbaerheyd, uw maght ontderven;

 

En vallen, als der Vorsten een;

 

Met wien ghy hebt den dood gemeen.

 

Staet op, O God, en oordeelt d' Aerde;

 

Stelt ghy het recht we'er in sijn waerde.

 

Want ghy besit het Aerdsche Rijck,

 

En alle Volck'ren te gelijck.