Brusselschen Blom-hof van Cupido

Schrift van eenen ouden Man die de Liefde socht.

ICk quam neven een rivier
Om Cupido t'achter-halen,

Met een stocksken, daer 'k med' stier

My in d'onghebaende palen,

Maer soo dit den lecker sagh

Stal hem schichtigh uyt den dagh,

Hy hem vluchtigh, hy hem hadd'

In een gladde slangh' er-schepen,

En ghedoken in een bladt,

Op sijn listigheydt gheslepen,

Peysde, en wel ernstigh socht;

Hoe hy my bedrieghen moght:

Maer soo ick hem niet en sagh

Gingh ick mijne ganghen henen,

Die ick, daer hy stille lagh,

Raeckte met mijn traghe schenen,

Maer hy gaf my eenen beet,

Die my noch aen 't herte leet;

Eenen beet, een' harde pick,

Vol venijns, die my soo maeckte,

Dat ick daer door, laes ! dat ick

Schier mijn droeve ziel' uyt-braeckte,

Soo dat ick door enckel leet

Hem dees woorden hebb gheseet:

[p. 178]

 

[p. 179]

 

Schutter-kindt ghy hebt ghewondt,

 

Komt doch dese wonden stelpen.

 

Maer hy weder-riep terstondt:

 

Leert nu oock u-selven helpen,

 

Die, gansch vol van sotte waen,

 

Naer de Liefde hebt ghegaen.