De reizen van Pater Key (onder ps. Raoul Chapkis)

[p. 26]

Hoofdstuk VI
Moet je zeggen wat waar is, of moet waar worden wat je zegt? Het geheim van het eiland Skreta. Confrontatie met Roddel en Achterklap. Redt Key zich eruit?

Key scheept zich in om op Tristan da Cunha te gaan werken. Elke dag neemt hij deel aan de ochtendgymnastiek. Hoogspringen doet hij niet, sinds hij in zijn jeugd zo ongelukkig over een paaltje sprong (trouwe lezers weten dat Key's ongeluk was veroorzaakt door een vraatzuchtig varken, maar zijn ouders hadden hem altijd verteld dat het kwam doordat hij over een paaltje had gesprongen; niet hoog genoeg). Maar in verspringen is hij heel goed. De apotheose komt op de dag dat ze de evenaar passeren. De gymnastiekinstructeur houdt een wedstrijd met een reep chocolade als hoofdprijs. Daar heeft Key best trek in. Hij neemt een aanloop en breekt waarschijnlijk alle wereldrecords (en zijn linkerbeen, merkte een Mevrouw van Eijk die de

[p. 27]

de reis meemaakt op) al is dat niet meer na te gaan. Hij belandt namelijk vele meters buiten het schip en zinkt. De man die tweede werd in het verspringen is sportief en weigert de reep chocolade aan te nemen. Men werpt de reep in zee, in de richting waarin de pater is verdwenen. Een klein visje hapt het op. Een wat groter visje hapt het kleine visje op. En dat gaat alsmaar door, tot er tenslotte een walvis aan te pas moet komen (de chocoladesmaak is nu bijna geheel verdrongen door een krachtige vissmaak) en zo wordt Key gered, want een walvis kan door geen enkele vis meer worden opgegeten, en Key zit op zijn rug. Ze komen nog een schip tegen en Key zwaait wat hij kan, maar het is helaas een walvisvaarder die zijn toegestane kwotum al gevangen heeft, zodat hij moet doorvaren.

De walvis zet Key af op het vriendelijke strand van het eiland Skreta. Een aantal Skretenzers heet hem hartelijk welkom. ‘Heeft u hier nog eigenaardige gewoontes of gebruiken?’ vraagt Key. ‘We geloven van niet.’ ‘Vindt u het goed als ik hier missie bedrijf?’ ‘We geloven dat daar niets tegen is.’ ‘Gelooft u misschien al in God?’ vraagt Key. ‘We geloven van niet’ antwoorden de voorzichtige Skretenzers.

Key gaat preken. Iedereen vindt het erg mooi, maar zegt men, u gelooft al die dingen alleen maar, het hoeft nog niet echt waar te wezen. Nee, zegt Key, het is allemaal echt zo, God spreekt tot mij, ik hoor zijn stem. Nu gebeurt er iets heel geks. Key hoort namelijk ineens de stem van God. Dit was nog nooit eerder gebeurd, maar Key had zich daar allang bij neergelegd. Hij was er van overtuigd dat al zijn collega's die stem wel degelijk hoorden, en had zich altijd geschaamd om te bekennen dat hij die stem nooit hoorde. Maar hier was een stem, en kennelijk die van God. ‘Key’ sprak die

[p. 28]

stem, ‘ik spreek tot je, omdat je deze mensen vertelde dat je mijn stem hoorde. En het is op dit eiland zo gesteld, dat wanneer iemand iets beweert dat ook direct inderdaad het geval is. Deze mensen hoeven niet te zeggen wat waar is, maar hier op Skreta wordt onmiddellijk waar wat ze zeggen. Daarom drukken ze zich ook zo voorzichtig uit, en beginnen ze elke zin met “ik geloof dat”, want ze moeten oppassen om niet door ondoordachte uitspraken de werkelijkheid te beïnvloeden.’ God had gelijk. Het was echt zo op Skreta en Key maakte er goed gebruik van. Hij zei: daar staat een r.k. kerk, en er stond een r.k. kerk.

De Skretenzers zouden dus allemaal erg gelukkig zijn, als er niet twee duivels rondwaarden die met hun giftige vertelsels de hele zaak bedierven. Dit waren de heren Roddel en Achterklap die berucht zijn op geheel Skreta. Want ze zeggen de vreselijkste dingen. En die gebeuren dan ook nog. Menig jong meisje is ongelukkig gemaakt omdat Roddel en Achterklap beweerden dat ze in het holst van de nacht door een jonge Skretenzer wordt lastig gevallen. Die jonge Skretenzer heeft daar natuurlijk ook onder te lijden. Zelf wachten de Skretenzers zich wel om zulke praatjes rond te strooien, want het zou direct waarheid worden, en dat is erg vervelend. Key hoort van de kwelgeesten Roddel en Achterklap, en ziet zijn kans. Hij beklimt zijn preekstoel en zegt: ‘Roddel en Achterklap bestaan niet meer!’ en inderdaad: zijn uitspraak wordt direct waar: Roddel en Achterklap zijn van Skreta verdwenen. Maar vlak voordat ze aldus werden gedwongen op te houden te bestaan had Roddel tegen Achterklap gezegd: ‘die pater Key is gevaarlijk voor ons’ (dat was dus weer een uitspraak die is uitgekomen) waarop Achterklap zei: ‘Ja, die Key moet binnenkort maar naar zijn verdomde

[p. 29]

vaderland terugkeren.’ En dat moest dus ook gebeuren. Hoewel Key helemaal niet weg wou van dat heerlijke eiland, waar alles wat hij zei gebeurde, Achterklap had nu eenmaal gezegd dat hij terug moest en dus moest hij terug.

Terug in het vaderland vertelt hij zijn superieuren wat hij nu weer heeft meegemaakt. Maar deze, die al zijn vroegere avonturen nog wel wilden geloven, werden toch sceptisch. De stem van God gehoord? Ja, ja, hij was misschien een beetje overspannen. Hij werd een tijdje in retraite gestuurd, tot er uit Tristan da Cunha wordt gevraagd waar de nieuwe missionaris blijft.