Indiaanse vertellingen. Deel 1

[p. 18]

Toewie en Kroemoe

In het dorp Pierre Kondre woonde een schoon meisje. Toewie heette zij. Slank was ze en haar huid was roodbruin. Het haar droeg ze in twee bekoorlijke vlechten over de schouders.

Wanneer de kassave-oogst goed was geweest, werd overal in het dorp feest gevierd. Deze feestjes dienden om de geest die voor de kostgrondjes zorgde, dank te brengen en mild te stemmen, en om van hem gedaan te krijgen dat hij de volgende oogst wederom een goede zou laten zijn. Bij zo een feest dansten en mannen en vrouwen in een groot rond Kamp. Ze dansten in de ronde, twee aan twee achter elkaar. Naast elkaar op een lange bank zaten de piaaimannen hun kalebas-rammelaars te draaien.

Toewie woonde zulke feestjes vaak met haar vriendinnen bij.

Op een dag waren de ouders van Toewie naar hun kostgrond gegaan, en hadden zij het meisje alleen thuis gelaten. Toewie zat katoen te spinnen. Terwijl ze hiermee bezig was en een lied neuriede, zag zij plotseling een Indiaan voor haar staan.

De jongeman was mooi uitgedost. In de rechterhand hield hij pijl en boog vast. Hij keek het meisje diep in de ogen. Toewie bloosde, en ze was ook een beetje bang van de vreemdeling.

‘Wil je met mij mee gaan vissen, Toewie?’ vroeg de Indiaan.

‘Wie ben je, en wat kom je hier doen?’ vroeg het meisje op haar beurt.

‘Ik heet Kroemoe, en kom van een ver land’, vertelde de jongeling.

‘Aangenaam’, antwoordde het meisje, ‘ik heet Toewie, maar ik kan niet met je gaan vissen, want het past niet met een vreemde op stap te gaan’.

Even plotseling als Kroemoe gekomen was, even plotseling was hij verdwenen. Toewie bleef alleen met haar gedachten. Ze vond Kroemoe wel aardig. Ze nam zich voor het gebeurde aan haar ouders te vertellen. Maar toen ze thuis kwamen veranderde ze van gedachten en besloot de vreemde ontmoeting maar als een geheimpje te bewaren.

Een paar dagen later toen Toewie naar de kreek was gegaan om water te halen, stond Kroemoe plotseling weer voor haar. Nadien dook de schone jongeling geregeld op als het meisje alleen was. Toewie vond het gezellig in zijn gezelschap.

Op een keer zaten zij samen aan de Waterkant. In een nabije boom zaten een paar aasgieren met uitgespreide vleugels zich in de zon te verwarmen.

Toewie wilde de grote zwarte vogels met een paar steentjes bekogelen en verjagen. Maar Kroemoe hield haar tegen en waarschuwde haar het nooit te doen. Dat zou ongeluk brengen, zei hij. De jongeling verzocht het meisje ook dat zij hem nooit bij de naam mocht noemen waar aasgieren in de buurt waren. ‘Je moet nooit Kroemoe zeggen’ waarschuwde hij, ‘want ook dat zal ons ongeluk brengen’.

[p. 19]

Toewie had zich voorgenomen om te vragen waarom zij de naam Kroemoe niet mocht uitspreken. Op een dag riep ze: ‘Zeg Kroe...., O bijna had ik mij versproken. Maar zeg mij toch, waarom mag ik je naam niet noemen?’ De jongeling schudde het hoofd. Dat is de wet van mijn stam, antwoordde hij. Meer kan ik je er niet van vertellen. Plotseling riep Toewie: ‘Kroemoe’. Een stel stinkvogels die in een boom zaten, vloog direkt met veel lawaai op.

Op hetzelfde ogenblik veranderde de jongeling in een aasgier met een rode kop en zwart-witte vleugels, een tiengie fowroe-granman, een koningsgier.

Voordat Toewie bekomen was van haar verwondering en schrik, greep de vogel haar vast. Nu je mijn geheim kent, zie hij, moet ik je meenemen. Ik ben het opperhoofd der stinkvogels.

Hoe Toewie ook schreeuwde en zich verzette, de grote vogel nam haar mede de lucht in.

‘We zullen afscheiden nemen van je ouders en je dorp’, sprak Kroemoe en hij streek met het meisje neer op de tak van een boom bij het dorp.

De dorpelingen stormden toe met pijl en boog om de grote vogel naar beneden te halen, maar hij hield het huilende meisje als een schild voor zich.

Kroemoe vloog op en verdween al hoger en hoger. De vogel en het meisje werden een stip al kleiner tot ze niet meer te zien waren.

Volgens de Indiaanse geestenleer wenkt Toewie elke avond als een schone ster aan de hemel naar haar verwanten op aarde.