|
| |
| |
| |
Hier beghint de Epistele, die Lino schrijft tot Hypermnestra.
Ghemaect door den Translateur.
VVVen brief Hypermnestra by grooten gelucke
En seer vremdelijck, is my gecomen ter handt.
VVant doen ick van v schiet, beladen met drucke
En met anxste, ruymende ws vaders lant,
Als eene die wt der gheuanckenissen bant
Ghebroken is, duer des doots versaghen:
Alsoo was ick vliende duer v bistant
Vwen wreeden vadere, sonder vraghen.
Bortelende, duer bosschen, heggen, en haghen
Soekende meest de onbekende sywegen
En secrete duwieren, en doncker laghen
Na den nacht verlangende ic, den dach was mi tegen.
Schouwende de menschen, soo dickwils pleghen
De veruaerde, die eenich quaet hebben misdaen
Den noot doet de menschen pijne bestaen.
| |
| |
Drye dagen ick, sonder drincken of eten was
Soo duer verbaestheyt, soo duer mijn dwalen,
Vreesende waer ick ghinck, of waer ick geseten was
Dat v vadere my sou noch achterhalen:
Maer doen ick was van zijne palen
Doen werdick gherust, en van herten blije,
Als een die ontbonden is van alle qualen.
Maer op den wech, quam doen een neuen mijn zije:
En vraechde my, na my, als de vrije
Dies ick weer werdt schier van sinnen beraest,
Ten lesten gaf hy my eenen brief den welcken ghije
Gheschreuen hadt (so hy sprack) met grooter haest.
Ick verwonderde my, en stont heel verbaest.
Hier ben ick bespiet dachtick ter droeuer vren
Tquaetste compt den menschen altijt te vueren.
Ick aenueerde den brief, met verueerder herten noch
Maer int lesen soo worde ick weder te vreden
VVaer duer ick versta, v iammerlijc smerten och,
En sulck leet als ghy om my hebt gheleden,
En noch lijdt met groote iammerheden,
Sittende in eenen kercker gheuanghen
Om v natuerlijcke duecht, noyt vremder seden,
En al mijn broeders liggen in sdoots verstranghen.
Om dat sy eylaes, met vierich verlanghen
Haer bruyt begeerden in eeren tamelijck.
De tranen loopen my noch ouer de wanghen
Duer dit ouerdencken. och hoe onvramelijck
Heeft v vader hier in geleeft, en onschamelijck.
Maer God die een rechter is ouer alle staten
En sal gheen quaet onghewroken laten.
| |
| |
Subijtelijck, eer ick noch niet wel en kende v
Nau wetende, waerom moestick van v scheyen.
Maer uwen brief opent de heel legende nu
Dies therte is vol drucks, en doogen die screyen.
Och haddick v met my dorren leyen
Soo en soudy niet besuert hebben dusdanich verdriet:
Noch soo en soudy sulcke doot niet dorren verbeyen,
Die v nakende is, soo uwen briefbediet.
En al, om v bermhertighe duecht dit ghesciet
Die ghy soo trouwelijck my hebt bewesen.
Dies mijn liefde tuwaerts blaeckt vieriger siet
Dan Paris minne de, alsoo wy lesen,
Tot de schoone Helena ghepresen
VVant uwen briefheeft, weest hierom ghepaeyt,
Der minne voncken in mijn herte ghesaeyt.
De doot moeti smaken, vreesdy, om mijn leuen
Dwelck ghy beschermt hebt en behouwen.
Maer de almachtighe God verheuen
En sal sulcks niet ghehenghen, is mijn betrouwen,
Stelt v hope in hem, o eel fluer van vrouwen
V bermhertich werck sal hy sijn ghedachtich,
En ws vaders tirannije aenschouwen:
Die duer my, hoepick, sal worden onsachtich
Ghestraeft: want v schrijuen clachtich
En v iammerlijck lijen menichfuldich
Is my een smertelijck grief dus sijt mijns verwachtich
Ick sal v comen verlossen, soo ick ben schuldich
VVt dit verdriet, als v man ghehuldich.
VVant lieuer, dan ghy de doot om my sout besueren
Sal ick ick mijn lijf, om v leuen auontueren.
| |
| |
Ick sou v schrijuen breeder bescheet
En in wat manieren ick dit sal bestaen:
Maer ick vreese oft v vader wreet
Desen brief selue secretelijck mocht ontfaen.
Dus weest vertroost, duer mijn cort vermaen.
Ten sal oock voorwaer noch wesen gheen noot
Dat ick ouer v grafsal eenighen traen
Storten moeten: want certeyn v doot
En is noch soo niet gelegen, o lief minioot.
VVy sullen noch, corts in liefden tsamen
En voor dit verdriet, met vruechden groot
Triumpheren, en minlijck versamen,
En sal v beslapen weer als mijn bruyt vol vramen.
God die almachtich is int suyen, int oosten
Die sal v, hoepick soo langhe vertroosten.
Hier eyndt dese Epistele.
|
|
Auteursrechtvrij