Der Griecxser princerssen, ende jonckvrouwen clachtige sendtbrieven, Heroidum epistolae ghenaemt
(1559)–Cornelis van Ghistele–
Auteursrechtvrij
[Folio 117v]
| |
Hier beghint de Epistele, die Leander schrijft tot Hero.
Ende begint aldus int Latijn.
Mittit Abydenus quam malle ferret salutem,
Si cadat ira maris, Sesta puella tibi.
EEn groete sende ic Leander die ic lieuer bringende waer
Selue, als de zee ghestilt is, v Hero vriendinne.
Is God ionstich der liefden, met tranen springende claer
Suldy desen brief lesen mistroost van sinne.
Och luttel ionsten draecht God tot de suyuer minne.
VVant simpelijc begeer ic maer als ick plach te doene
Te swemmene duer de zee met cloecken beginne,
Maer AEolus rebelleert my als de coene.
Ghy siet selue hoe swert als peck auont en noene
Dat de locht gestelt is, de zee maect ragie.
Duer de winden verstoort met wreeden faetsoene.
Den schippers nau gheiont wort vrij passagie.
Maer een heeft hẽ verstout noch vroom van coragie,
Den welcken ick desen brief in handen gaf.
Stoute waechalsen en ontsien God oft vianden straf.
| |
[Folio 118r]
| |
Ick sou my int schip oock mede geuelt hebben,Ga naar margenoot+
Maer doen hy subytelijck af seylen souwe,
Doen sach ic volc die mijn liefde soudẽ gemelt hebbẽ.
Die ick lieuer noch verborgen houwe.
Maer desen brief schreef ick terstont met rouwe.
En sprack slachtende den ontpasten,
Gaet ghy geluckich brief by de soete trouwe,
Die v met saechte handekens sal aentasten.
Haer lippen en sullen v oock niet verlasten
Als sy den seghel met haer tandekens blanck
Sal aftrecken, daer ick nu na moet vasten.
Dit sprack ick binnen smons met sinnen cranck
Scrijuende, lieuer haddick geweest op den ganck
Om selue dwoort te vuerene o Hero schoone.
Gheen ghetrouwer bode dan selue in persoone.
Och lieuer sou de hant met arbeyt en pijne oockGa naar margenoot+
Swemmen, dan schrijuen en my ouer dzee vueren,
Bequamere is sy daer toe: met blijeren schijne oock
Soudse de zeebarẽ wech smijten dan de penne rueren.
Nochtans moetse als een dienersse tot deser hueren
Der sinnen ghetuyghenisse wercken.
Seuen nachten lanck heeftmen nu sien dueren
Desen tempeest, en de windige swercken
Sien vliegen, maer ick wensche dat met meerder verstercken
De zee moet blijuen dueren, ist datmen waerlijck
Sint ter tijt eenige ruste in my heeft connen mercken.
Op een steenclippe sit ick dickwils swaerlijck
Versuchtende, dooge en therte hebbende claerlijck
Naer uwẽ hoeck toe, daer dlichaẽ qualijc geraken can.
Tvlammende vier dunct my vã uwẽ torẽ blakẽ dan.
| |
[Folio 118v]
| |
Ga naar margenoot+ Drijmaels hebbick mijn cleederen wtgeschoten al,
Drijmaels spranck ick in dzee sonder verreysen,
Maer Boreas repugneerde my int tvloten al,
En dede my fellijck te rugge deysen.
O ongenadige Boreas, wat muechdy peysen?
VVaerom wildy aldus den minnaer bestrijen?
VVat soudy dan doen (hoe muechdy v dus veysen)
Haddy noyt liefde geproeft in voorleden tijen?
Al sydy nu vercoelt ghy moetet belijen
Men sach v na Orythiam eens branden vierich
Die v sou belet hebben doen eenich soet verblijen
Ga naar margenoot+ Denct hoe ghy oock sout geweest hebben crayierich.
Spaert doch den minnaer, weest wat manierich
Te minder quaet sal Hippotades v toe schrijuen siet.
Die een ander plaecht, en sal ongeplaecht blijnẽ niet.
Ga naar margenoot+ Eylaes mijn gebet is van cleynder weerden,
Al euen suerlijck is hy murmurerende,
En als de strafste in sijn volheerden,
Tot gheene plaetse den storm minerende,
Och oft ick mocht sijn triumpherende
Met Dedalus vluegelen tot desen termijne:
Vromer dan Icarus sou ick sijn passerende
De stoute zee na de liefste robbijne.
Ick en sou ontsien verdriet hinder oft pijne
Mocht dlichaem in de locht eens sijn crachten baren,
Dwelck noyt en vreesde onder dwater te sijne.
Och als zee en wint my nu aldus beswaren,
Dan sitte ick en peyse om ons minnelijck paren,
En ons eerste versamen sonder vermijen.
Tis een vruecht touerdenckene voorleden melodijen.
| |
[Folio 119r]
| |
Eens doen den auont viel (ick moet verhalen claer)Ga naar margenoot+
VVt mijns vaders huys ginck ick heymelijc strijcken,
Mijn cleeren schote ick wt sonder dralen daer,
Anxst noch vreese en dede my wijcken.
Ick spranck in dzee de armen toonden practijcken.
De mane, dwelck ick haer eeuwich loonen moet.
VVert my ionstich, soot wel mocht blijcken,
En als een ghesellinne gincse haer vertoonen soet,
Mijnen wech dede sy heel verschoonen vroet.
Ick sach opwaert duer haers lichts vermeeren,
O schijnẽde claerheyt (sprac ic) die twee persoonẽ doet
Nu dese vrientschap, weert sydy alder eeren.
Denckende om den berch Lathmus die v verseeren
Dickwils genas, als ghy by Endimion vruecht vont,
Natuerlijck geuoelen alle minnaers duecht iont.
Ghy zijt wt den hemel als een Goddinne grootGa naar margenoot+
Nageuolcht een sterflijcke creatuere.
En een Godlijck wesen ick beminne bloot,
Sulcken naem weerdich tot elcker huere,
VVant haer schoonheyt gelijct een Godlijcke figuere.
Naest Venus en v, niemant anders wtgesteken,
En weet ick geen suyuerder, dies icker na spuere.
Gelooft mi nz, maer selue merct haer scoõheyts trekẽ.
Gelijck ghy, o claerheyt, comt gestreken
Al vlammende onder de sterkens cleene,
Die altoos v hebben geert en geweken.
So is sy oock onder alle vrouwen eene
De excellenste. dese woorden gemeene
Sprack ick int swemmen met soeten gepeyse.
Vrolijcken cout verlicht altoos de reyse.
| |
[Folio 119v]
| |
Ga naar margenoot+ Duer dweerschijn der manen blincte dwatere,
Den nacht scheen gelijck den dach bequame,
Nieuwers en hoordick geluyt, ghetier, oft gesnatere,
Dan alleene dat ick maecte met mijnen lichame.
Alcione bewees my oock als de eersame
Soeticheyt, haerder liefden zijnde gedachtich.
Ick rechte my eens oppe schouwende blame,
Als de vermoeyde duer tswemmen onsachtich:
Doen docht my dat ick sach en twas warachtich,
V lichtende vlammen vanden toren blaken,
Doen werden mijn leden weer cloeck en crachtich,
Het vierich herte sachmen inwendich haken,
Het water en wert my niet te cout om genaken,
V liefde cost my verwermen van binnen.
Geen meerder hitte dan tvier der minnen.
Ga naar margenoot+ Hoe ick my meer spoeyde, hoe dlant nadere quam,
Al vercorte den wech, ick bleue euen vierich.
En so haest als ghi my saecht, in therte te gadere clanc
Moet en couragie, en werde lofgierich,
Om v int swemmene te behagene cierich,
Mijn armen wtworpende na v gesichte.
Maer v voester verboot v, altoos manierich,
Dat ghy soudt bouen blijuen als de gestichte.
Maer dickwils achte ghy haer woorden lichte,
En quaemt vierich geloopen, nz mijende dwater ondrooge,
Omhelsende my in v armkens dichte,
Vriendelijcke cuskens met gedooge
My ionnende, weerdich Iuppiter den God hooge,
My droogende, en trockt de cleeren van uwen lijue.
Mijn herte ontfunct noch als icker afschrijue.
| |
[Folio 120r]
| |
Met wat vruechden ick dan noch triũpherende was,Ga naar margenoot+
Dats dẽ nacht, der plaetsen, en der manen kinnelijck.
Met hoe grooten verdriet my Neptunus tracterende was,
Dit ontallijc solaes wast al verwinnelijck.
Hoe wy min respijts hadden (waren wy versinlijck)
Hoe wy den tijt beter namen ware,
Huere, minute, noch oogẽblic, sonder eenich werc minlijck
En lieten wij passeren, en als dẽ dach int clare
Ons anxtelijck quam bestrijen met vare,
Doen vlogen ons cuskens oueruloedich met hoopen,
Den tijt beclagende met misbare,
Die ons so rasschelijck (so my docht) was ontloopen.
Och, haddick een huere om gelt moghen coopen,
Gout oft siluer en sou ick niet ghemijt hebben.
Tsijn arm amoruese die anders geen respijt hebben.
Als een die ws voesters vermaen ontsiende was,Ga naar margenoot+
Na de zee terstont (maer niet geerne) so spoeydick.
Och, wat vriendelijckheyt ick v doen biende was,
Int afscheyen, in mijn tranen so vloeydick,
Om naer v om te kijckene dicwils my moeydick,
So langhe alst my mocht sijn ghebuerende.
Als een vroom swemmere stoutelijck so roeydick
Met mijn armen, als ick naer v was spuerende.
Maer in thuys comen eylaes al truerende
Sachmen my vloten, eenen mensche scijnende
Die verdroncken is, handen noch voeten ruerende.
Al rollende ben ick my tuwaerts pijnende,
Maer in thuys keeren, is my traecheyt verdwijnende,
Climmende ben ic dan swaerlijck dunct my om hooge.
Tis pijnlijck te scheyene wt liefs ooge.
| |
[Folio 120v]
| |
Ga naar margenoot+ Van v so sceye ick teghen mijnen wille.
Teghen mijnen wille blijue ick hier te lande.
VVaerom houdy twee herten met uwen gescille
Van een, o Neptune slecht van verstande:
Die tsamen behooren als de valiande?
Twee sielen en een lijf op diuersche eerde
Doedy woonen, schaemt v de schande.
Och oft ick woonde in Sestos by v, o suuer geerde,
Oft ghy by my in Abidos edel van weerde.
Elck lant is my euen behaechelijck,
Om met v te triumpheren, tsy te waghẽ oft te peerde.
Alsoo dickwils als de zee wort versaechelijck
Verstoort, so dicwils is therte plaechelijck,
Verturbeert met swaren gequelle.
Absent van lieue te sijne, is lief een helle.
Ga naar margenoot+ De Dolphijns in dzee sien nu merckelijck,
Ia alle visschen mijn vierich laboreren.
Eenen pat scier duer mijn voetstappen werckelijck
Aen de zeecant blijct, duert dicwils frequenteren,
Gelijc de wagenwielen voren maken daer sy passerẽ.
Maer de winden benemen my nu straffelijck dẽ ganck
Ga naar margenoot+ Die so ongenadelijck dwater verturberen,
Ia datter geen schip nauwelijck vrij oft vranck
Is in sijn hauene. doen Helles de maecht verdranck
En was niet stuerder de zee, duer welck sneuen
Sy den naem noch behouwen heeft met ondanck,
Haer is wreetheyts genoech doen toegheschreuen,
Sy mocht nu wel sparen my en mijn ionck leuen:
Haer criminelijck feyt doet my vreesen en grouwen.
Die eens eẽ quay fame crijcht moetse lang behouwẽ.
| |
[Folio 121r]
| |
Men sach dat Phryxus duer de diligentieGa naar margenoot+
Vã tscaep mettẽ guldẽ vacht ouer dzee spuerẽ mochte:
Maer geen beesten hulp oft scepen assistentie
En begeere ick, als my slechs gebueren mochte
Dat ick dwater mettẽ lichaẽ stoutelijc schuerẽ mochte
Ic en roepe oock om gheenderhande consten ghepresen
Dan dat ick mijn ermen vrijlijck rueren mochte.
Schip, schippere, en vracht, wil ick selue wesen.
De sterre Elice, en Arctos in desen,
VVil ic oock niet volghen, hoe claer sy staen tẽ toone.
Na geen sterren en vraecht mijn liefde wtgelesen,
Ia al siense som na Andromedes, oft Ariadnes croone
En al blinct Parrasis in den hemel schoone,
Al hoore icxse al prijsen, ick slacht den doouen.
Hy is dwaes die de sterren wilt te seer gheloouen.
Om eẽ ander claerhz (daer ick my op betrouwẽ mach,Ga naar margenoot+
Sekerder en vaster) moet ick altoos peysen,
Als ick die in dooge hebbe en aenscouwen mach,
So wil ick in Colchos sonder veysen,
Ia oft aen deynde vander werelt reysen.
Beter sou ick swemmen duer sulck behagen,
Dan Glaucus die in zee leeft sonder verreysen.
Al ist dat mijn armen somtijts by vlagen
Duer vermoetheyt wat vertraghen,
Ick spreke dan wilt v crachten ontpluycken noch,
Voor desen arbeyt eer corte daghen,
Suldy grooten loon ghebruycken noch,
En mijn alderliefste saechtelijck omluycken noch,
Dan vliegense duer de zee met al de leden fris,
Gelijc een peert (alst wtẽ stal comt) dat onbereden is.
| |
[Folio 121v]
| |
Ga naar margenoot+ Mijn liefde altijt tot uwaerts veerdich is,
Die my doet branden en naer v loopen en bijsen.
O vrouwelijck wesen (die den hemel weerdich is,
Maer v ionste moet my noch doen veriolijsen
Hier in der eerden, oft ghy moest my wijsen
Den wech des hemels oock als v pagie)
My iamert datmen ons vruecht so selden siet rijsen,
En dat duer de winden bedrijuende ragie.
VVat batet, al enist geen langhe passagie
Die in mijnen wech leet, is sy dies te min schadelijck?
Lieuer sou ick reysen een groote voyagie,
Als ick v sou mueghen ghebruycken ghestadelijck.
Bij sijn en niet ghebruyken is versmadelijck.
Hoe naeder tvier, hoemẽ meer hitten geuoelen moet.
Hope sonder troost den minnaer woelen doet.
Ga naar margenoot+ VVie ben ick anders dan Tantalum slachtende oock
Die dorstich dẽ vloet maer en mach siẽ voorbi loopẽ,
Luttel smaecx is hi vã dappelen verpachtende oock:
Nochtans gheuoelt hijse aen sijn lippen by hoopen.
Och waer duere moet ick sulcx oock becoopen?
Sal ick langhe blijuen aldus ongherust?
Mach ick der minnen brant niet ontknoopen,
Dan alst AEolus en Neptunus iuyst past en lust?
Moet der liefdẽ brãt duer de winter blijuẽ ongeblust?
Als ick niet sekers en hebbe dan wint en watere,
Sal hope sonder troost daerom blijuen ghesust?
Al is de wint stuer, ic en acht sijn gepof oft gesnatere.
Sal ick om hem der liefster sijn een verlatere?
Niet langhe en wil ick my hier op versinnen.
Liefde heeft menighe stoute daet doen beginnen.
| |
[Folio 122r]
| |
Al est dat den tijt luttel ydoone is,Ga naar margenoot+
Nochtans sal ick v voldoen, en mijnẽ wil volbringẽ.
Al verheft haer de zee, dwelck sy ghewoone is,
Teghen haren danck sal icker vrij duer dringhen.
Ick sal (hoepick) by v als de gheluckighe singhen,
Oft mijnder soruuldigher liefden triumphant,
Sal de doot deynde sijn, diet al can dwinghen.
Maer biddende dat mijn lichaem aen v lant
Binnen der hauen mach ghebercht worden valiant.
Op dat ghyt al schreyende noch eens mocht genaken.
Segghende ick ben doorsake deser doot onplaysant:
Maer, my dit toe te schrijuene wil ick staken.
V herte mocht daer duer in onrusten waken,
En te swaerlijcker sijn versuchtende.
Tghebuert dicwils dwelck men is duchtende.
Een weynich tijts hebick voerspoet van doene.Ga naar margenoot+
Ick en sou na tempeest vraghen oft winter cout.
Och waer ick by v zije als de coene,
Mijn schip by v te meerene den sin niet en grout.
Dan mach Boreas ruyschen en tieren stout.
Toeuẽ, sal dan vruecht sijn, haest sal ic my verueeren
Dan om te swemmene als my iet benout.
Dan sal ick luttel de zee vloeken oft versweeren,
VVant haer felheyt my dan sal luttel deeren.
V armkens sullen my lichtelijck houwen
Als AEolus wilt wat te seere ghebeeren.
Hier mede blijft ghesont eel fluer van vrouwen,
Soe haest alst weer en wint is, suldy mi aenschouwen.
Hebt een ooge in mijn seyl, ick sal v comen betrapen.
Laet mijnen brief so langhe in v armkens slapen.
Hier eyndt dese Epistele. |
|