De tale Kanaäns. Een leergang liederen (onder de naam Willem Barnard)

[p. 20]

De tweede zondag van de voorbereiding
Sexagesima - acht weken voor Pasen

Van Noach den vader der volkeren

Schriftuurlijk lofgezang, het thema weer ontleend aan het brevier, de vorm als het lied van Adam. Zaaien en oogsten komen ter sprake in het evangelie van deze zondag. De naam Noach wordt verklaard in Genesis 5 vs 29, vandaar de laatste regel.

Dit is een lied van Noach
die woonde in de ark,
dit is een lied van Noach
en van Gods lieve kerk.

En dat er veertig dagen
geen leven was te zien,
alleen het barre water,
een ware doodswoestijn.

En na de dagen veertig,
het eerste eindgericht,
verschijnt een nieuwe wereld
uit ontij aan het licht.

Daar scheiden zich ten slotte
water en land uiteen,
de raaf, die zwarte vogel,
de vogel dood, vliegt heen.

Want nu wordt uitgezonden
de witte vogel duif,
die heeft voor ons gevonden
een takje van olijf.

De ark loopt uit in vrede,
de mensen zijn aan wal,
het leven is gezegend,
de dieren grazen al.

En eenmaal op het droge,
het nieuwgeboren land,
heeft onze vader Noach
de wijnstok weer geplant.

En op de grote akker
die deze wereld is
zaait Noach alle volken,
de oogst van alle vlees.

Het is de Here Jezus
die onder ons ontkiemt,
die ons behoud zal wezen
en die de Geest uitzendt!

Hij is de ware Noach,
hij brengt ons in de ark,
hij draagt ons naar het droge,
hij troost ons van ons werk.

Van de ondergang

Zondagsbed, waarvan de eerste drie strofen het slot van psalm 44 (exsurge) berijmen en de laatste twee stofen de introitus van Invocabit uit psalm 91 reeds aanheffen. De vierde strofe zinspeelt op epistel en evangelie.

Waak op, verlaat ons niet, o Heer,
Waak op en slaap niet langer meer.
Gij zult toch in den hemel niet
vergeten al het aards verdriet?

Ons lichaam juicht niet tot Uw lof,
ons leven buigt zich in het stof;
daarom, waak op, treed in het licht
en openbaar Uw aangezicht!

[p. 21]

 

Want Gij alleen, ja Gij zijt goed,

 

een God die grote dingen doet.

 

Gij zult toch in den hemel niet

 

vergeten al het aards verdriet?

 

 

 

Wij gaan ten onder als een zaad

 

dat Gij ter aarde vallen laat

 

opdat het stierf en vruchten droeg,

 

want Uw genade is genoeg.

 

 

 

‘Hij roept tot Mij, hij roept tot Mij,

 

Ik hoor hem aan en maak hem vrij,

 

zijn hulpgeschrei word Ik niet moe,

 

Ik deel hem tijd van leven toe.’

 

 

 

Wie in de hoede van den Heer

 

zijn ziel beveelt en legt zich neer

 

zal in de schut en schaduw van

 

de Almacht Gods ter ruste gaan.

Van den zaaier

Evangeliegezang naar Lucas 8 vs 4-15. Bij dit lied zie men De Adem van het Jaar, p. 14.

Een zaaier ging uit om te zaaien,
hij zaaide zo wijd als de wind,
zo wijd als de winden waaien
waar niemand een spoor van vindt.

Een deel van het zaad ging verloren,
een deel van het zaad werd brood,
maar niemand weet van te voren
de weg van het zaad in de schoot.

Het wordt op de wegen vertreden,
het valt in een vruchteloos graf,
het sterft aan de doornen beneden,
de vogels van boven af.

De lage, de hoge gevaren
bedreigen het kiemende graan,
maar soms kan het openbaren
de zin van het aardse bestaan.

Er is geen verwachting van leven,
tenzij in de dood van het zaad,
wij moeten de aarde vergeven
dat zij ons sterven laat.

O Zaaier, ga uit om te zaaien
de kiem waaruit leven ontstond,
zo wijd als de winden waaien
en maak ons tot moedergrond!