De tale Kanaäns. Een leergang liederen (onder de naam Willem Barnard)

[p. 90]

De elfde zondag van de zomer

Van moeder Rebekka bij de bron

Schriftuurlijk lofgezang over Genesis 24.

De stroom van de genade,
de bedding van 't verbond,
van Abraham den vader,
van Izaak zijn zoon,

mag nimmermeer verzanden,
mag niet verloren gaan,
met allebei Zijn handen
graaft God ons voortbestaan.

Een bron heeft Hij gegeven,
een wel heeft Hij gewild
waaruit ons aller leven
tot nu toe wordt gevuld,

een bron om uit te drenken
de schepselen alom,
om lafenis te schenken
aan wie van verre komt.

De dienaar Eliëzer
begaf zich naar de bron
om daar de les te lezen
van God en van Zijn Zoon!

De mond die was gesloten
spreekt weer de toekomst uit,
het Woord is niet te doden,
het leeft in eeuwigheid!

De bron die is gegraven,
de diepe waterschoot,
moet alle mensen laven
die lijden aan de dood.

O Bron van heil en zegen,
Rebekka is de bruid,
God houdt ons in het leven,
wij zingen honderduit.

Van Pasen

De wijs en de aanhef zijn die van psalm 81, halleluja-gezang van deze zondag volgens het Missaal en introitus van Beloken Pasen. De laatste strofe wijst naar de introitus van deze zondag, psalm 68, de pinksterpsalm. Het epistel van heden is Paulus' paasbericht.

Zingt ten hemel toe,
juicht en jubelt Gode,
want Hij wordt niet moe
voor ons uit te gaan
als een vuur vooraan
levenden en doden!

Christus onze Heer
is voor ons gestorven
en Hij daalde neer
in het doodsgebied,
deed de dood te niet
in de nieuwe morgen.

[p. 91]

 

Als een ster zal Hij

 

boven ons hoofd stralen,

 

ja, Hij maakt ons vrij

 

uit het doodsgeding,

 

uit de wisseling

 

van de lotgevallen.

 

 

 

Maatslag der natuur,

 

kringloop der getijden,

 

luistert naar het uur

 

dat Zijn liefde slaat,

 

Hij kwam ons te baat,

 

Hij zal ons bevrijden!

 

 

 

Pasen is de dag,

 

dat de dove lippen

 

van het stomme graf

 

Hem, het woord van God,

 

uit de zwarte dood

 

in het leven riepen.

 

 

 

Daarom, zingt Hem toe!

 

Mj is onze Heiland.

 

Wordt Zijn lof niet moe!

 

God is opgestaan

 

om de hand te slaan

 

aan den ouden vijand.

Effatha

Evangeliegezang naar Marcus 7 vs 31-37, op de wijs van: De mond der aarde spreekt (Quasimodo-geniti).

Ontsloten is de mond
van onze eenzaamheid,
het zwijgende verbond,
ontsloten is de tijd,

een stem van buitenaf
doorbrak de stomme ring,
het Woord treedt uit het graf
tot elks verwondering;

Hij spreekt en spreekt met macht,
de uitverkoren Zoon,
Hij is het licht dat lacht,
de grote bruidegom,

de eerste mens die leeft
doet ons het leven aan,
Adam is hij, hij geeft
aan ieder mens zijn naam,
het Woord is opgestaan!