De tale Kanaäns. Een leergang liederen (onder de naam Willem Barnard)

[p. 92]

De twaalfde zondag van de zomer

Van het eerstgeboorterecht

Schriftuurlijk lofgezang over Genesis 25 vs 19-34.

De aarde was gesloten,
de schoot was vruchteloos.
Toen is het woord gesproken
dat zich een uitweg koos.

Het spreken is tweesnijdend,
van liefde en van haat,
de Geest komt tussen beide,
tweezijdig is het zaad.

Tweeledig zijn de wegen
die naar den einder gaan,
de ene blijft verzwegen,
de ander doet ons aan.

O twijfelachtig leven
dat zich een uitweg zoekt,
want zal het zijn gezegend
of zal het zijn vervloekt?

Het Woord is niet te stuiten
en kiest zijn eigen gang,
het breekt zich baan naar buiten,
het wordt een leven lang.

Het is niet in te dammen
door de herinnering,
het kiest weer nieuwe namen,
het stoot zich uit de kring.

De kringloop der getijden,
de banen van het bloed,
die buigt het Woord terzijde
de toekomst tegemoet.

Het leeft zich in een leven,
het wordt steeds voortgezegd,
het heeft, zo staat geschreven,
het eerstgeboorterecht.

De holte wordt geopend,
het Woord springt aan de dag
dat doof en ongesproken
lag in de mond van 't graf.

Het Woord lag in de aarde
zo moederziel alleen.
Het wachtte op zijn Vader,
de doden om zich heen.

Van de openbaring

Epistelgezang naar II Corinthiërs 3 vs 4-9.

Openbaring is ‘apokalypsis’, waarin het woord ‘kalumma’ verborgen zit, het ‘deksel’ waarmee Mozes de stralen van Gods licht afdekte. Men zou dus ook mogen vertalen ‘ont-dekking’.

Het woord ligt in de boeken,
het lichaam in de doeken,
waar moeten wij het zoeken?
de wijn gist in de kruik.

Het zaad zoekt zelf de aarde,
het wil de dood aanvaarden,
de Zoon van onze Vader
wordt aan de grond gelijk.

[p. 93]

 

Het woord zoekt onze oren,

 

het graan kiemt uit de voren,

 

de Zoon eenmaal geboren,

 

gaat uit en wordt een stem.

 

 

 

Men zal de stem vernemen,

 

die roept in nacht en schemer,

 

een dageraad, een hemel,

 

een nieuw Jeruzalem.

Een Rozendaals kerklied¹

Zondagslied op de wijs: Angelus, E.H. 266.

Dit huis, gereinigd en versierd,²
waar Gods gemeente bruiloft viert,³
staat voor de eredienst gereed,
wij komen hier in lief en leed.

Wie voor ons leefden gingen heen.
Dit oude huis van hout en steen
bleef hier, de schelp van het gebed.
O Heer, verhoor! Ach Here red!⁴

In geest en waarheid bidden wij,⁵
dat Christus in ons midden zij.
Hem love al wat adem heeft.⁶
Hem love wat op aarde leeft.

Ons heil komt uit een diepe bron.⁷
Gij ware Jozef, Jakobs Zoon,
met levend water laaft Gij ons.
Met strenge woorden straft Gij ons:

‘Doe gij dan desgelijks, ook gij⁸
en ga de arme niet voorbij.
Want wie Mijn woorden doet gestand,
die is Mijn ware bloedverwant!’

Ja, Gij hebt louter goed gedaan,
barmhartige Samaritaan!
O Teken aan de wand, ga voort,
ons toe te spreken als Gods Woord.

1 In Lieve Gemeente, een jaargang schriftuitleg, heb ik de dorstige Samaritaanse uit Johannes 4 met de barmhartige Samaritaan uit Lucas 10 op één zondag, de twaalfde na Pinksteren, samengezet om lectionarische redenen, daar verantwoord. Ik deed zulks, niet wetende, dat zij sinds 1905 op de muur van de kerk te Rozendaal reeds samen op wacht stonden; dat merkte ik pas, toen ik na de voltooiing van dat boek datzelfde jaar naar de pastorie van die kerk verhuisde.

2 Het verhaal van de ontmoeting met de Samaritaanse vrouw, Johannes 4, staat in het Missaal op de vrijdag na zondag Oculi. Het zondagsevangelie gaat die week over het gereinigde en versierde huis.

3 Christus bij de bron is een bruidegom, degene die de hunkering van de schepping vervult. Men denke aan bronverhalen in Genesis 24 (Izaäk-Eliëzer), Genesis 29 (Jakob), Exodus 2 (Mozes).

4 Dat is het intochtsgeroep bij de poort van Jeruzalem, ontleend aan psalm 118. Men zingt die psalm bij het Heilig Avondmaal (het aloude Benedictus!).

5 Het onderschrift bij de muurschildering rechts van de kansel luidt: Aanbidding in geest en waarheid (cf. Johannes 4 vs 23).

6 Boven de kansel staat: Al wat ademt love den Heer, de woorden waarop het psalter uitloopt.

7 De bron is het zinnebeeld van het leven. Kerkelijk denken wij dan aan de doop. In Johannes 4 zegt de Samaritaanse, dat ‘onze Vader Jakob’ (wiens Zoon zij hier ontmoet) de welput heeft gegraven.

8 Bij de muurschildering (het “teken aan de wand”), voorstellende het verhaal van de barmhartige Samaritaan, staat geschreven: Ga heen en doe desgelijks, uit Lucas 10 vs 37.

[p. 94]

 

En laat eendrachtig samenzijn

 

op ons gebed het amen zijn.

 

Kom haastig, Here Jezus, kom

 

en maak ons tot Uw heiligdom!