De tale Kanaäns. Een leergang liederen (onder de naam Willem Barnard)

[p. 109]

De achttiende zondag na Pinksteren

Da Pacem

Introituslied naar Jezus Sirach 56 vs 18, de antifoon van deze zondag, op de wijs van psalm 6.

O Lieve Heer, geef vrede
aan allen hier beneden
die uitzien naar Uw feest,
opdat de mensen weten:
Uw heilige profeten
zijn niet verblind geweest.

Doe onze ogen stralen,
doe ons het hart ophalen
aan blijdschap na verdriet;
o God voor Wien verschijnen
Christus en al de Zijnen,
versmaad hun smeken niet!

Verlos ons van den Boze,

laat niet de goddelozen

op aarde koning zijn!

Laat ons Uw land betreden,

dat zal een land van vrede

van melk en honing zijn!

Van verlangen

Naar Thy kingdom come, o God! van Lewis Hensley (English Hymnal 554), op de wijs St. Cecilia (E.H. Appendix 64). De vertaling plaatst het lied in het zinsverband van ballingschapsgevoel en verlangen naar Kanaän, het vaderland.

Laat komen, Heer, Uw Rijk,
Uw koninklijke dag,
toon ons Uw majesteit,
Messias, Uw gezag!

Waar blijft het overlang
beloofde land van God,
waar liefd' en lofgezang
verdrijven leed en dood?

Dat land, het ons vanouds
vertrouwde Kanaän,
waar God Zijn stad herbouwt;
Sion, waar zijt ge dan?

Zal ooit een dag bestaan
dat oorlog, haat en nijd
voorgoed zijn weggedaan,
in deze wereldtijd?

Dat alle tyrannie
eens zal geleden zijn?
O Sabbat Gods! En zie,
dan zal het vrede zijn!

Wij bidden, Heer, sta op
en kom in heerlijkheid!
Op U staat onze hoop
die onze herder zijt!

[p. 110]

 

Uw schapen zijn in nood,

 

Uw naam wordt niets geacht...

 

men breekt Uw volk als brood,

 

men heeft ons opgejaagd.

 

 

 

De nacht is als een graf,

 

ontij heerst in het rond.

 

Kom van den hemel af,

 

o Ster van Gods verbond!

Van de vijgeboom

Evangeliegezang naar Lucas 13 vs 6-17, de lezing van de quatertemper-zaterdag voorafgaand aan de achttiende zondag na Pinksteren, op de wijs van psalm 24 of 113.

In Kana'an, dat heilig land,
stond eens een vijgeboom geplant
om rijke vrucht van te verwachten,
maar toen de tijd kwam van de oogst
bleek, dat de lege bloesem loog:
hij prijkte zonder dracht van vruchten.

Zo ging het drie jaar achtereen,
men zocht naar vrucht en zag er geen,
de heer en meester sprak in toor'n:
dit was het allerlaatste jaar,
de bijl ligt aan de wortel klaar,
waartoe kostbare grond verloren?

Toen was het dat de landman zei:
Laat nog één later jaar hem vrij,
ik zal hem alle zorg besteden;
één zomer nog en is 't weer herfst,
gij zult beslissen of hij sterft
of dat hij bloeien zal in vrede.

Hoe vaak heeft Hij die voor ons pleit
ons van den oordeelsdag bevrijd,
ons tijd van leven weer gegeven!
Hoe lang nog stelt de boom het uit,
Gods vrucht te dragen op Gods tijd?
Leven voor God is vruchtbaar leven.