|
| |
| |
[pagina *34-*35]
[p. *34-*35] | |
Tobyas haest naer huys vertreckt van Godt gesegent * Met syn verkregen Bruyt syn ouders ryck bejegent
Desponsata suo Raguelis gnata Marito * Discedit linquens dulcia tecta patris
| |
| |
| |
Vyfde Uitkomst.
Oude Tobias. Anna, Jonge Tobias. Azarias.
Ach Zoon! voel ik nu glyen
Uw armen om myn hals? of droom ik?
En ziet met vol verstand.
Zyt gy 't myn Zoon? of raakt
Nu myn verstand door vreugd geheel aan 't mis besturen?
Maar 't zy ik waak of droom, ô Heer! laat eeuwigh duren;
Myn liefde is nu voldaan, alwaar 't ook door uw geest.
Daar 't leven zelfs nog is, daar's nooit geen schim geweest.
'k Geloof dewijl, ik zie, ja voel, en hoor u spreken,
Ook geeft Azarias, die by u is, een teken,
Dat myn gemoed voldoet, want evenals gy ging,
Zoo keert gy weêr, dit geeft aan my verzekering,
Dat gy het waarlyk zyt, wat heeft uw afzyn tranen
't Waar beter die te spanen,
Dat wist gy wel, niet ik,
Schynt hem een tyd, maar laat ons met dees reden wagten
Tot beter tyd, ik zie myn Vader in gedagten
Schynt om te nad'ren, 'k vrees komt hy een valse pas.
Gaat ondersteunt hem Kind, dat hem geen val verras.
Ey Vader! stut u gang, gy struikelt, laat my treden
| |
| |
Zyt gy 't myn waarde Zoon, weest wellekom myn Kind,
Ik voel en hoor u wel, waar nu 't gezigt niet blind,
Hoe zou ik met vermaak dit lang gewenschte wezen
Hou maar moed, myn Vader,u genezen
Zal eêr zyn als gy 't weet.
Flatteert myn blindheid niet,
Daa r's vreemder ding geschied,
Als een toevallig blind weêr ziende te doen maken,
Natuur heeft als men t' weet, dog raad in alle zaken.
Hier is te veel verzogt, geleertheid is ten end.
Of God dan door myn hand u nu een middel zend.
U woorden doen my meer verwond'ren dan gelooven,
Dog weet gy yets beproeft, het kan dog niet ontroven
Van 't geen men niet en heeft.
Daar 's veel verborgenheid,
Dat dikmaals in 't gering meer als in 't wigtig leid,
Stelt maar uw komst in 't werk, en Lief, gy moet gelooven,
Of anders zou de kracht der medecijn verdoven,
Daar 's nooit meer hindernis dan als de twyffeling
't U toeschynt met Gods hulp, en 't heilzaam zaps vermogen,
Zal tot verwondering doen openen uw oogen,
Ik zal, ey Moeder! houd het hooft van Vader in
Uw schoot, op dat de vogt dog als een zomer regen
Mag spuiten in 't gezigt, vermengt met Godes zegen,
| |
[pagina *38-*39]
[p. *38-*39] | |
Den ouden blinde man Godt soo veel vreucht verliende * Dat hy door t'strycken van de Galle weer wert siende
Ecce Redux chara deprendit luce carentem * Patrem sanat eum sed medicante Deo
| |
| |
Dat 's eens, dat 's tweemaal nog.
Ey, houd dog op myn Zoon!
Zoo sterken vyand onder 't oog te moeten kyken;
Hou moed, door lyden moet de vlies van 't oog afwyken.
Verzagt het nog niet Lief.
O Heer! wat 's dit, 'k zie schemering om hooge.
Is 't mog'lyk, gy weêr zien myn Lief en waarde Man,
Slaat uw gezigt eens op na 't hemels lugt-gespan,
Ik zie nu flaauwe stralen
Zoo uit een nevel-lugt als schaduw nederdalen,
Nog eens, dan ziet het ligt.
Wat wonderen zyn dit, myn Zoon, gy hebt uw pligt
Volbragt, de hindernis en nevelen verdwynen,
En 't helder lugtgespan komt myn gezigt verschynen;
Komt hier myn waarde hart, niet meer een blindens vrouw,
Verheugt u met uw Man, en looft hem die de trouw
En goetheid zelver is, die ons voorleden lyden
Nu met een bron van vreugd door weldaad doet verblyden,
Gelooft zy uwe Naam, met al uw hemels boôn,
Uw lof, ô Heer myn God! strekt boven alle Goôn,
Voor dezen heeft het u gelieft my te kastyden,
Nu door dees weldaad doet gy my te meer verblyden;
Ik zie, myn Zoon, gezont u met myn oogen weêr,
Met ware dankbaarheid buig ik ootmoedig neêr;
| |
| |
'k Verbind my meêr aan U, myn God, om my te dragen
In als gelyk myn pligt vereischt nauw behagen.
Myn vrome bedgenood, hoe heeft de Hemel u
Na droefheid weêr verblyd, gelukkig heeft God nu
Hier in blyk 't hoog vermogen;
Want hier geschied geen goed, of 't straalt al uit den hoogen,
Dat zelfs ook Tobias dees zaak ook wierd bewust,
Denkt vry dat dit geheim ook in Gods handen rust.
't Geluk dat my beschoor dees wetenschap te leeren,
Is wonderbaar, en zal 't geloof ook zeer vermeêren,
Zo Vader my gelieft gehoor te geven, 'k zal
Een kort opregt verhaal doen van dit vreemd geval.
Ik ben nieusgierig, ey, vervolg maar uwe reden!
Het helder zonne ligt had naau de lugt doorsneden
Aan d'Horizont, of de rivier de Tygeris
Zeer bruizend in zyn loop, doch zyn gesteltenis,
Scheen doenmaals gantschelyk vry, Sephier blies onverbolgen,
Die met een zoet geruis ons stutten in 't vervolgen
Ons' reize voor die nagt, ik moê en afgemat,
Begaf my zoo terstond in 't Tyg'ris vlietend nat,
Die aangename koelt, zoo fris aan moede leden,
'k Ging onvoorzigtig diep alleen in 't water treden,
Azary riep vast keer, doen wend ik my en zag
Met schrik het monsterdier, dat op zyn luimen lag,
Ik voort verbaast weêrom, hy volgd' my op de hielen,
Myn Reisbroêr riep op nieuw, sta vast! gy moet vernielen,
Of zelfs zyn omgebragt, gryp moed, rukt hem op 't land,
De wanhoop voerd my aan, den hemel steund myn hand,
| |
| |
Ik vat hem in de sprong zoo hard, dat hy het leven
Verliet, en dit's zyn gal, waar meê de schel gedreven
't U zeggen wyl hy 't weet.
God heeft my leeren kennen
De kragten der natuur, hoe heim'lyk dat ze bennen,
Dog had God niet getragt te stuiten uw verdriet,
In waarheid deze zaak waar nimmermeer geschied.
Jehova zoo het schynt toont zelver zyn vermogen
Als door natuurs bewerk is 't beurlyk voor onze oogen
Te komen eenig ding dat tot genezing strekt;
Maar die het werktuig is, en zulken raad ontdekt,
Wat ben ik die naast God al schuldig.
Nog lof en komt my toe, laat Tobias maar keeren
Het hart, de lever, gal by een
Gebonden en bewaart, en 't vleesch van't been gesneên
En toebereid, was doen ons avondmaal, wy bleven
Die nagt daar, maar zoo dra den dag weêr aan brak geven
Wy ons zoo weêr op reis, en quamen t'Echbataan,
Op 't voorstel van ons vriend gaan wy by Rag'ël aan.
Hoe! tot myn oude vriend dien Rag'ël, wiens gevalle
Met ons gelyk bestond, doen Assur Isr'ëls wallen
Innam, zyn wy vervoert gelyk doen na dit land,
Daar hy ook niet behiel als maar een eenig pand,
Een Dogtertje volmaakt gevormt, dog jong van jaren,
En ook zyn Egtgenoot, doen was ons wedervaren
En goed'ren als gelyk, 't vervolg gaf groot verscheel,
lk aan het wankel hof, maar hy't geruste deel,
| |
| |
Van buiten dienst van 't Hof en Kerk te kunnen leven,
Dee elks gelegentheid te min byeenkomst geven;
Hebt gy hem dan bezogt, hoe heeft hy u onthaalt?
Met alle vriendelykheid myn stoutigheid betaalt.
Is 't waar het geen 't gerugt hier strooide van het sterven
Wie zou dat reppen derven,
Wyl zy nu blyft getrouwt.
Dat kan niet zyn, want hier geen Jongeling en bleef
Of 't ook uw Zoon mogt wezen,
Die Zara tot zyn vrouw had weten te belezen.
An. Ik agt Toby te jong om min te voeden, daar
't Genot des huwelyks steunt op stylen van gevaar.
Geen p'rykel stut de min, want niet kan meer behagen;
Als dat veel p'rykel ons den zegen weg doet dragen,
Een ligt gewonne buit werd ook het minst geagt,
Waar heeft de schoonheid niet een minnaar toe gebragt.
Is 't jok of ernst? zou ik wel durven hopen,
Dat Rag'ëls eenig kind een liefde-band zou knopen
Met Tobias, myn zoon? hier schuilt wat agter.
En twyffelt vry niet meer, ik en myn Nigt zyn een
Nu ziet men 't geen God neemt, hy 't ras kan wedergeven;
Was ik nog gist'ren niet gedompelt in den druk,
En heden vloeit myn huis van rykdom en geluk;
| |
| |
Was ik nog gisteren niet een spot der lastertongen,
Liep niet het straatgerugt, en roep hoe ik gedrongen
In diepe droefheid zat, ging jemand my voorby,
Ik was een voorwerp van veel smaat en spotterny,
Maar nu zoo onverwagt, tot spyt van myn vyanden,
Zoo steunt nu Isr'ëls God myn zwakke knien en handen,
En stelt my nu in rust, tot eere van zyn naam,
Hoe zal uw goetheid, Heer, uitklinken door de Faam,
't Baart veel veranderingen,
Eerst arm, nu ryk, eerst blind, nu ziende, dit zyn dingen
Wel Zoon, gy antwoord niet
Op 't vragen, waar gy nu uw Bruid of Huisvrouw liet.
Myn Ega met haar sleep zyn in de groene Dalen,
Gaat haar dan aanstonds halen.
't Is morgen vroeg genoeg, ik kom om u de weet
Te doen, op dat de plaats voor alle mag gereed
Zyn, want al ons gevolg van goed, van vee en slaven
Is groot, ons huis is eng.
Ik zal voort heen gaan draven,
En stellen order tot haar inkomst morgen vroeg,
Dat al 't gevolg en vee zal hebben plaats genoeg.
Lief, doet dan 't geen gy zegt, ik zien hier wond're blyken,
Hoe God het mogelyk maakt 't geen zou onmogelyk lyken.
Azary gaat eens heen, doet aan myn Vrouw de weet,
Dat ik haast volgen zal, dat zy haar maakt gereed,
Om morgen vroeg te gaan, men zal niet langer wagten,
En dat de Harders dan met alle vlyt betrachten,
| |
| |
Om 't Vee te stellen reê.
Wy order stellen om myn Ega in te halen,
Op dat haar schoonheid hier op 't hoogst mag zegepralen.
binnen.
|
|
Auteursrechtvrij