Gedichten

⁺LXIX. Vander verrisenis.

Ons is een tijt van salicheden

Mit XL daghen overleden,
Die wy bruken onghelijc.
Deen is arm, dander rijck,
Sulc die staet in weldoen vast,
Sulc die draecht der sonden last,
Die zwaerliken weghen tallen stonden.
Want overmits Adams zonden
Soe waren wy eyghen al ghemeen,
Eer die zoen des vaders reen
Hem selven wilde nederdalen
Entie schult alleen betalen,
Die allen menschen was te swaer.
Hy doochde XXXII jaer
Groot vernoy ende blame
Voer die schulde van Adame;
Want hy en hads selve ghenen noot.⁺
Ant cruce mit sinen bloede root
Soe coft hi ons ter rechter noen;
In een nuwe graff van hoghen doen
Dar wart sijn lichaem in gheleecht.
Wy loven, als scriftuer ons seecht,
Dat hi verrees ten derden daghe:
Dese edel tijt, daer ic off waghe,
Die souden wy loven ende prysen.
Die Goods zoen in sijn verrisen
Bewijst ons waer exempel schoen,
Hoe ghi verdienen moecht te loon
Prijs ende eer in uwen daghen,
Entaer nae Gode wel behaghen
Enten hemelschen ghesinde.
Die Joden saten als die blinde
Ter aerden neder in onmacht,
Die mit wapen ende mit cracht

+ H. fol. 70 c. B. fol. 51 a.

+ H. fol. 70 c. d. B. fol. 51 a. b.

[p. 133]

35

⁺Sijn graff, sijn lichaem wilden hoeden.

 

Daer met gaff hi den wisen vroeden

 

Waer exempel int verstaen.

 

Ten anderen mael heeft hi ghedaen

 

Sonderlinghe moghentheit,

40

Want op sijn graff daer wart gheleit

 

Een steen, die swaer was ende groot,

 

Die en dede hem hinder nochte noot,

 

Doe hi verrees uut sinen grave.

 

Men vant den steen gheworpen ave,

45

Ende sijn lichaem was van daer.

 

Noch seit ons tgelove claer,

 

Dat hi verrees ter selver stont,

 

Glorificiert ende al ghesont,

 

Mit vijff teykenen, die hi wilde

50

Tonen ons tot enen schilde,

 

Ten jonxten daech, daer hi sal gheven

 

Rechten loon van desen leven.

 

Dat hi die Joden slapen dede,

 

Daer was sijn edel wijsheit mede:

55

Dit moghen wy in exempelen keren.

 

Tis wel noot den hoghen heren,

 

Dat sy ter wijsheit sijn bedacht,

 

Ende mercken wye dat felle dracht

 

Mit schalkernyen connen draghen,

60

Om te crighen hoer behaghen;

 

Want waer die schalken gaen te rade,

 

Daer staet dat hoff sonder ghenade

 

Den armen luden, dies begheren;

 

Mar wye mit ghelde can solveren,

65

Die crijcht macht te sulken hove:

 

Dan wort die steen van crancken love

 

Den heren opten hals gheladen.

 

O edel vorsten! laet u raden

 

Den ghenen die die doeghet minnen,

70

Soe moechdi prijs ende eer ghewinnen

 

In uwen lande ende elder mede;

 

Want der schalken moghenthede

 

Die sietmen blinden ende verdoven,

 

Als hem die heren niet en loven,

75

Gheliken als der Joden schaer

 

Worden blint van groten vaer,

 

Daer toe doef, sy en hoerden niet.

 

Des ghelijcs is hem gheschiet,⁺

 

Die gaerne schalcheit brengen voert,

80

Ende dan te hove sijn onghehoert,

 

Die worden blint gheliken doren

 

Entaer toe doef mit heyden oren;

 

Want sy en weten min noch meer

 

Den rechten staet van sulken heer,

85

Die doeghet kennet in sijn leven:

 

Dat doet, sy worden offghedreven.

 

Ende als die schalken van u vlyen,

 

Soe legdi of den zwaren stien,

 

Die die ziel ter hellen weecht;

90

Ende als die steen is offgheleecht,

 

Soe moechdi rysen ende verclaren

 

Ende glorificeert mit Gode varen,

 

Daer alle rijcheit is te scouwen.

 

Ghi hoghe heren! edele vrouwen!

95

Bedenckt u wel in deser tijt,

 

Waer om dat ghi heren sijt,

 

Daer toe moghende ende rijck.

 

Minnet recht ende doet ghelijck

 

Tghemiene volck in uwen lande,

100

Want ghi setter voer te pande

 

U ziel, u eer, u hoghen naem:

 

Daer om soe houtet sonder blaem,

 

Ende weest ghenadich ende goedertieren.

 

Die schalken mochten wel visieren,

105

Datten goeden gaet te naer;

 

Mar hoert an beyden zyden twaer,

 

Soe moechdi rechte mate dragen,

 

Daer comt die menighe voer u claghen

 

Ende lude roepen om grote wrake,

110

Die meest misdaen heeft inder zake.

 

Hier om sullen grote heren

 

An horen wisen rade leren,

 

Op dat sy mit wijsheit hoer lant regeren

 

Ende trecht te bet vermeeren,

115

Der schaemten naem van hem te voeren

 

Te weren, end op vrou Eren toern

 

Te wonen haer daghe al wel behoet,

 

Entaer nae crighen ewich goet,

 

Dat nymmermeer en mach vergaen:

120

Ic heetse wijs die daer nae staen.

+ H. fol. 70 d.-71 a. B. fol. 51 b. c.

+ H. fol. 71 a. b. B. fol. 51 c. d.

35 wilde. 37 in dit v. 42 noch. 43 verreest. 46 N. seget ons gelove c. H. tglove. 49 teken. 55 exempel. H. Die. 57 waerheit. 59 scalkernye. 61 scalke gaet. 65 tot s. h. H. to. 66 den st. 68 O e. kersten nu l. 70 S. m. doecht. 71 e. anders waer m. 72 scalker. 74 geloven. 75 Gelijc. 77 hoerde. 78 gelijc. 79 brochte v. 81 gelijc den d. 83 m. no m. 85 sinen l. 86 af verdreven. 87 scalke. 88 S. l. van u. 91 Dan m. 94 edel. 97 H. ende ende r. 99 Den gemeinen v. 101 uwen h. n. 2 houdet. 4 scalke. 5 Dattet den g. 6 side. 11 hoge h. Vs. 113-117 bij B., eene betere lezing dan die van H.:

Op dat si hoer lant te bat regeren.
Ghi moecht mit wijsheit van u weren
Der scanden naem alre ierst te voren,
Ende wonen op vrou Eren toren
Alle dage wel behoet.

13 H. lant ontbr. 17 H. u daghe.