Der lijden vreucht

In houdende, eenighe geestelijcke liedekens

[p. 92]

Noch een ander Gedicht.

O Eenigh eeuwigh Godt,
O! ongeschapen wesen,
'tGeschapen creatuur,
En kan u sien noch lesen,
Dan die veradelt is.
Door 't eenich eeuwigh saet,
En door uw' Geest gewis,
In uwe wegen gaet,
Die sijn by u bekent,
Ia beter als op d' aerde,
Want sy sijn hier vervremt,
Om dat ghy 's weder baerde,
En hebtse soo doorviert,
Met u brandige stralen,
Doorloutert en verciert,
En uw' Geest laten daelen,
En haer Geest op gevoert.
Boven in s' Hemels tent,
Daerom in 't Hoogste Coor,
Daer sijnse best bekent,
Nochtans soo gaense hier,
Op d' aerd' in vremdicheden,
Door kracht en 's Geests bestier,
Gods wech alsoo betreden,
Haer inderlijck gesicht,
Gestadich nae d'oorspronck,
Na 't eeuwigh levend' licht,
Want in haer is een vonck,
Ontsprongen door die kracht,
Vant Goddelijcke vyer,

[p. 93]

 

Dat treckt met gansche macht,

 

Na boven met getier,

 

Daerom haer wandelingh,

 

Is inden Hemel soet,

 

Sonder veranderingh,

 

Gaet zy soo stil en vroet,

 

Tot lof van haeren Heer,

 

Gaet zy soo sacht en bly,

 

En doet na zijn begeer,

 

Uyt Reyne liefde vry.

 

 

 

Hier is de lieve Mensch te recht uyt Godt gebooren,

 

En heeft zijn tijts geboort in d' Eeuwicheyt verlooren.

Liefd' verwint.