Merlijn, de tovenaar van koning Arthur

Hoe koning Artur vocht met een vreselijke kat [LXXXI]

[34939] Het boek zegt dat Merlijn drie dagen nadien zei: ‘Heer, bij het meer daarginds ligt een taak voor u, want er is niemand zo dapper dat hij zich daar durft te begeven vanwege een monster dat er op een berg huist.’ ‘Wat,’ zei koning Artur, ‘is het er maar eentje? Waarom moeten wij dan allemaal daarheen?’ Merlijn antwoordde: ‘Heer, het is een kat, een duivel, die er zo afschrikwekkend uitziet, dat men zijns gelijke nooit zag.’ ‘Genadige God,’ sprak de koning, ‘waar komt zo'n beest vandaan?’ [34953]

‘Heer,’ zei Merlijn, ‘met Hemelvaart is het nu vier jaar geleden dat een visser te Lausanne ging vissen in het meer. Hij wierp zijn net in het water en beloofde de eerste vis die hij daar zou vangen aan God. Hij ving een prachtige snoek, die wel dertig schellingen waard kon zijn. Toen zei hij: “God, deze krijg je niet, maar de volgende wel.” Snel wierp hij zijn net nogmaals uit en ving een nog betere vis dan de eerste. Toen zei hij: “God moet nog even wachten, ik zal hem de derde vis geven.” Hij wierp zijn net opnieuw uit en ving een klein zwart katje. Daarop zei de visser: “Het mag niet zo zijn. Ik hou het katje ook, want eerlijk gezegd, dat moet u weten God, heb ik een kat nodig, aangezien er thuis veel muizen en ratten zijn.” Hij hield de kat zo lang bij zich dat het dier hem, zijn vrouw en de kinderen doodbeet. Daarna ging de kat naar een berg in dat gebied en daar is

[p. 176]

zij nog altijd. Zij bijt dag en nacht alles dood wat in haar buurt komt en is angstwekkend groot. U moet daarheen gaan en de goede mensen redden uit de nood.’ [34983]

Het verhaal verbaasde de baronnen zeer, zij zeiden dat het een wonder van Onze Heer was, omdat de visser zijn belofte aan God niet nakwam. De koning beval dat men alles zou inpakken en opladen en snel naar het meer zou gaan. Zij trokken daarheen en troffen een verwilderd land aan, omdat niemand daar durfde te wonen. Zij reden naar de berg toe. De koning liet het kamp opslaan op een halve mijl van de berg. Hij nam koning Loth, Walewein, diens broers en Merlijn mee. Zij wapenden zich en reden naar de berg waar de kat zich bevond. Merlijn wees koning Artur het hol aan: ‘In dat hol zit het agressieve monster.’ ‘Hoe komt zij naar buiten? vroeg Artur. ‘Zij zal snel tevoorschijn komen,’ antwoordde Merlijn, ‘maar pas op, want zij zal u op een vreselijke manier aanvallen.’ ‘Ga nu maar achteruit,’ zei Artur en dat deden zij. Merlijn kwam dichterbij het hol en floot hard. De kat, die dat hoorde, kwam uit het hol geschoten. Zij dacht dat het geluid van een dier afkomstig was. [35014]

De kat had honger en viel de koning aan. Hij hield meteen zijn speer in de richting van de kat en hoopte haar zo te doorsteken, maar zij schoof het ijzer opzij en trok zo hard aan de speer dat de koning bijna viel. Doordat de koning hard aan zijn speer wrong, brak het ijzer af. De koning gooide hem weg, trok zijn zwaard en beschermde zich met zijn schild. Daarna sprong de kat bovenop hem met de bedoeling hem te wurgen, maar de koning duwde haar weg met zijn schild zodat zij op de grond viel. Meteen vloog zij weer op hem af. De koning had zijn zwaard getrokken en sloeg haar een wond in de kop. Haar hersenpan werd echter niet beschadigd, want die was zo hard dat hij niet kapot te krijgen was. Toch viel de kat door de klap op de grond. Zij sprong echter onmiddellijk weer op en greep hem bij de schouders, zodat haar klauwen door zijn maliënkolder gingen.

[p. 177]

Zij scheurde de kolder en trok er wel driehonderd ringen uit. Het rode bloed stroomde uit zijn schouder en hij was bijna gevallen. Hij viel de kat aan terwijl zij het bloed van haar poten zat af te likken. Zij zag hem op zich afkomen en pareerde zijn aanval met een poging hem aan de voorkant vast te grijpen, maar hij hield zijn schild ertussen. Daar sloeg zij met haar klauwen dwars doorheen. Zij trok de koning zo dicht tegen zich aan dat hij bijna viel, maar hij hield zijn schild zo stevig vast dat zij het hem niet kon afpakken. Hij pakte zijn zwaard en sloeg haar voorpoten eraf. De kat viel op de grond en de koning liep op haar af. Hij liet zijn schild vallen en wilde haar opnieuw te lijf gaan, maar zij viel hem in zijn gezicht aan, greep hem met haar achterpoten en tanden vast en beet hem zo dat het bloed eruit sprong. Hij probeerde haar te raken met het scherp van zijn zwaard. Zodra zij het zwaard voelde, liet zij zich vallen en liet zij hem los, maar zij bleef met haar klauwen in zijn maliënkolder vastzitten, terwijl haar kop naar beneden hing. Toen sloeg de koning snel haar achterpoten eraf. De romp viel op de grond. Het dier krijste zo hard dat men het hoorde tot op de plaats waar het leger zich bevond, een halve mijl verderop. Het verwonderde velen die het hoorden in het leger. Zij dachten dat het de duivel was. Daarna begon de kat zich om te wentelen. Zij zou graag in haar hol gekropen zijn, maar de koning hield haar tegen. Zij wierp zich met kracht omhoog en wilde boven op hem springen, maar hij stak haar het zwaard tussen de dijen, zodat het door het hele dier heen ging. [35089]

Na het gevecht kwam Merlijn met de anderen naar hem toe. Zij vroegen hoe het met hem ging. ‘Goed, want ik heb geen last meer van de duivel die ik heb gedood. Ik kende niet zoveel problemen en angst sinds ik de reus bij Carmelide doodde, die mij veel ergernis bezorgde voor ik hem met geweld ombracht.’ De heren pakten zijn schild en bekeken de klauwen die daarin en ook in de maliënkolder staken. Zij zeiden dat zij zulke dingen nog nooit hadden gezien. Daarna gingen zij snel naar het leger

[p. 178]

terug, waar men feestvierde vanwege de dood van de kat. Toen de vorsten de grote poten en de lange klauwen zagen, waren zij diep onder de indruk van het grote wonder. De koning werd naar zijn tent gebracht, waar men hem ontwapende en de beten en de krabwonden van de klauwen, die diep in zijn huid zaten, onderzocht. Men maakte de wonden heel goed schoon en legde er middelen op die het gif er helemaal uit trokken. Artur liet zijn verwondingen het paardrijden niet belemmeren, want de volgende dag reed hij naar Gaule. Hij liet het schild waar de klauwen in zaten meevoeren en de andere poten in een koffer leggen om die te kunnen tonen als dat nodig was. De berg die voorheen de Berg van de Losanen heette, liet hij omdopen tot de Berg van de Kat en sindsdien wordt hij zo genoemd. [35129]

Hier zwijgt het boek, zoals wij weten, nu verder over de kat en zal het vertellen over Merlijn en koning Artur. [35132]