Doe bleefs in mich

[p. 51]

Saldaote waore mich ummer leif...

Saldaote ware mich ummer leif,
Die zo angesj es anger luuj zeen,
De mötsj op 't haor parmantig sjeif,
Es ze neit in groot tenu zeen.

Chevrongs euver d'erm, ein sjtriep langs 't bein,
De sjoon gout in de wiks*...
Wae zich daoveur neit gewònne geef,
Dat is ei maedje van niks.

Dao kòmme ze löstig aangesjtap,
De sjweit op hun gezich,
De ransel oppe rök gesjnuird:
't Is gei' gering gewich.

Mer 't hart hink hun neit sjwaor in 't lief,
Want sjterk zeen ze en gezòndj.
En e sjpassig leidje krig ummertoe
Weir vleugelkes op hunne mòndj.

Ich zee mich mien saldöötjes aan,
Ze marcheire zo dapper en braaf.
En 't is mich, doon ich de auge toe,
Of 'ch mit hun loup en draaf.

Veer loupe en gaon, de kop rech-op:
Ein blinkende, tramplende rie,
Kontent dat veer kaels en kreftig zeen:
Zeen löstig, jònk en blie.

Veer gaon door de bluiënde mörge haer,
En eeder zink wie er wilt.
Veer höbbe 't gout en de welt is sjoon,
Omdat òs 't Laeve gevilt.