Doe bleefs in mich

[p. 57]

Puberteit

Moder, 'ch weit neit wie mich is.
'ch Wil - en kan 't dich auch neit zègge,
Höb gein weurd om 't oet te lègge:
'ch Bèn michzelf geheimenis.
Waat ich ummer gaer gedaon höb,
Is mich noe egaal gewore.
'ch Vènj miene kameraod verfaelend*:
Wilt hae erte, - ich wil more*.
Moder, 'ch weit neit wie mich is.
'ch Wil mer leifs allein mien waeg gaon,
Wo gei' volk of vrunj mich sjteure
En, es neemes mich in 't oug haet,
Zitte miemeren en treure.
Neemes haet mich get gedaon, en
'ch Höb gei' minsj get te verwiete:
En toch zou 'ch get wille braeke,
Eine preugele*, eine biete.
Moder, 'ch weit neit wie mich is.
Zit ich bènne, 'ch bèn uch lestig:
't Maak mich tristig, loup ich boete.
'ch Loester nao gein veugel mee, en
'ch Sjlaon de blènje veur de roete.
Koos ich vruiger bloume plökke,
- 'ch Haauw plezeir in veldjboekètte, -
Noe verruir ich jao gein handj mee
Om ze bie uch neir te zètte.
Bloume, wo ich gaon, en minsje,
Die verdechtig* langs mich sjtrieke,
Dènke - of ze 't al neit zègge:
‘Dat dae jòng zo druif mòt kieke!’
Moder, 'ch weit neit wie mich is...

‘Jòng, wae kan zichzelf versjtaon?
‘Dit zal auch waal euvergaon:

[p. 58]

 

‘Nach en duusternis vergeit

 

‘Went de zòn aan den hemel sjteit!

 

 

 

Moder, - de beteikenis?...

 

 

 

‘Wach, tot dien oer gekòmmen is.’