Doe bleefs in mich

[p. 61]

De broedegòm

Ich bèn de brour van de mörgesjtar
En de zoon van de sjtraolende zòn.
Aan 't waefgetouw van 't aovesrood
Zout den Tied dae mien kleier sjpòn

En 't brènt van vlamme, violet

Wo 'ch mien sandale zèt.

Op mien sjouwer draag ich de leeuwerik,
En mien hart draag ich op mien handj.
Ich kòm op dich aaf wie bliksemvuur
En op ens sjteit de welt in brandj.

De zee wurd sjtil, de wèndj wurd sjtòm,

Es ich veur dich sjtaon en zèk: kòm!

Kòm, doe, die de hèlf van mien eige bès:
De mörge geit veur òs oet;
De zòn geit hoger den hemel in,
Wo de broedegòm kump mit de broed;

En de welt zal, wo oos sjtar versjeen,

Wie nuuj gebaore zeen.