Doe bleefs in mich

[p. 62]

Adieu, prins karnaval!

Ich kèn dich neit, ich zoug dich nooit,
Mer höb die' portrèt gezeen:
En bie dat ‘zeen’ waar 't of bie mich
De zon nao bènne sjeen.
Doe, sjoonste bloum oet Zitterder haof:
Eine jòng wie mèlk en blout, -
Al weurs doe eine richtige graof
Dae laef op grote vout.

Mer noe is 't mit die' prinsdòm oet,
Mit floer en pèls gedaon,
En mòs doe weier mit eederein
En sjtil in 't rieke* sjtaon.
Gedaon mit 't zieë mentjelke
En de ganse prinse-prach.
De deftige rol is oetgesjpeeld:
De wie-vöölste doe, - godde-nach!

Zo is 't noe eimaol in de welt:
't Geit alles op en neir.
Einen daag lank meint eine minsj zich get
En zingt hae van plezeir.
En mörgen is dan alles op nuuts
Wie 't vruiger ummer waar:
Vandaag den haof vol blui en fruit
En mörge valle de blaar.

Prins, dao is druifheid bie 't vergaon
Van alles waat gevilt.
En 't Laeve geef de minsj toch nooit
Waat dae et leifste wilt.
't Kan jao neit ummer kirmes zeen
En alles geit verbie!
Doe höbs diene keuningsdroum gedruimp
En wurs weier minsj... Bès blie!