Goden en grenzen

[p. 181]

IV
Het lied van de verlatene

[p. 183]

Het lied van de verlatene

Verloren! Verloren! De Lente die schromer
Laaide op in de Zomer,
De Herfst trekt hem na met zijn natte geweld.
Ik hoor het geluid van zijn waaiende vaarten:
De bukkende boomen, de dorre geblaarten
Bestrooien met lijken het stuivende veld.

Ik staar op mijn hoogte en mijn dolle genooten,
De wolken, bestooten
Met schaduw de stad en haar torens vol galm.
Een mistoon doorscheurt het gelui van die klokken:
Een wroegende ziel in de worg van haar wrokken,
Een hoonende mond boven orglende psalm.

Ontbonden! Ontbonden! Mijn hart en zijn wonden
Verkonden als monden
Hoe 't wereldwiel rond hen, ontvelgd en ontspaakt,
Zich wrakkig verloor in chaotische ruimten
En hoe een ontketende zee haar gepuimten,
De onvruchtbare, rijzen doet, porig en naakt.

Ik roep om een ster die mijn wereld zal binden,
Haar stralen zal winden

[p. 184]

 

Als wegen door 't Al en mijn hart in hun kreis.

 

Want nu als een doode doordrijf ik de streken

 

Waar niemand regeert en het doellooze breken

 

Van golven mij wentelt op weglooze reis.

 

 

 

Verlaten! Verlaten! En gij gaat uw straten,

 

Verdwenen Gelaten,

 

Waarin ik, al toont ge u niet langer, geloof.

 

Uw straling, uw kracht, en de vaart van uw zonnen

 

Herhalen nooit eindend uw nimmer begonnen

 

Lof van het Onnoembre; maar mijn oor is doof.

 

 

 

Ik buig mij, ik sluit mij, de leden gevouwen

 

Als baarsel van vrouwen

 

Zoolang het in donker nog wacht in hun schoot.

 

Ik hoor weer aan u, o getrouwste van allen,

 

Mijn Moeder, - ontvang me, ik wensch u te vervallen

 

Waar 't leven in rijpt, en zij noemen u Dood.