Henry en Louize

Tweede deel

Honderd vijftiende brief.
Louize aan de Baronesse Van Westerland.

Dierbaare Vriendin!

Ik heb hem wedergevonden! - wedergevonden! - ja, lieve vriendin! - De Liefde - de alles overwinnende Liefde heeft henry in mijne armen overgevoerd. - Onuitspreekelijke vreugde. - Ik bezit hem! - Versta mij wel - ik bezit hem! - en binnen weinige dagen zal hij, onafscheidelijk, aan mij verbonden zijn. - ô! Hem te hebben wedergevonden is eene zaligheid voor mij. - Hoe teder waren onze omhelzingen! - Onze harten hebben, hoorbaar, ééntoonig geslagen. - Nu zijn wij alle gevaar te boven - gelukkig! - gelukkig in den volkomen-

[p. 432]

sten zin! - De blijdschap voert ons buiten ons zelven! - - ô! Welk eene verbaazende verandering! - Mijn laatste aan u was opgevuld met klagten - toen was mijne liefde nog hoopeloos; maar nu zegeviert zij. - Weinig dacht ik, toen powhatan zijne therese terug ontving, en op nieuw met haar hereenigde, dat mijn geluk zoo nabij was. - Soms, ik beken het, wanneer ik hun de edele genoegens der liefde zag smaaken, misgunde ik hun dit geluk; - ik weet, vriendin! dat zulks zeer onbillijk was; maar hoopelooze liefde heeft meermaal anderen hun geluk benijd.

Een zeker onoplosbaar voorgevoel had mij tot een reisjen naar Nymegen aangevuurd, waarvan ik in mijn voorigen melding maakte; maar ik weet niet, ooit ergens vuuriger naar verlangd te hebben, dan naar het oogenblik dat wij op het rijdtuig zouden stappen, om derwaard te vertrekken. - Niemand betoonde ook meer lust om den Tafelberg te beklimmen, dan ik, en dit alles zonder het waarom te weeten. - Dan, ik vermoedde niet, dat de Tafelberg de plaats moest zijn, waar ik mijn eeuwig beminden henry zou wedervinden. - Ik kan met geen mogelijkheid die gelukkige ontmoeting beschrijven; want ik heb een geruimen tijd van mij zelven gelegen; maar frederik, die bij alles zeer tegenwoordig van geest moet geweest zijn, had zijne madelon dit gelukkig geval gemeld, en heeft dat gedeelte uit dien brief voor mij afgeschreeven, 't welk ik hier insluite.

[p. 433]

ô! Wat is ons geluk groot! geheele dagen zitten wij nu samen, verhaalen elkander onze lotgevallen; en menigmaal sluit het genoegen onze lippen; want wij zijn enkel liefde. -

Ik schrijve u deezen uit Nymegen, want wij zijn thans aan het huis van frederik gelogeerd. - Zijne madelon is eene allerliefste Dame, die zijne keuze eer aandoet. - Het is jammer dat zij in omstandigheden is, die haar beletten zóó in de vreugd te deelen, als zij wel geneigd zou zijn. - Die vrienden verkiezen nu ons niet te laaten vertrekken, voor dat wij vereenigd zijn - en alle vrienden, die betrekking op ons hebben, moeten naar Nymegen komen, zegt madelon; want zij kan niet van huis, en wil volstrekt ons huwelijksfeest bijwoonen. - Kom dan, mijne vriendin! met uwen westerland, mijne genoegens vermeerderen - weest gijlieden ook getuigen van onze rechtmaatige vreugde. - Frederik en zijne madelon zullen u overtuigen, dat gastvrijheid en vriendschap bij hun woonen. - Zoo dra gij dan deezen in handen krijgt, smijt alles weg waaraan gij bezig zijt, en kom in aller ijl. -

Het is iets zonderlings, den braaven kruijer onder al dat heil dat wij genieten, te zien heen worstelen; hij is met henry hartlijk ingenomen, en dringt maar op de voordzetting van ons huwelijk aan. -

Nu, vriendin! ik geeve u vrijheid - ja, volkomen vrijheid, om deezen aan uwen westerland te laaten leezen. -

[p. 434]

Vaarwel! en geloof dat ik altijd, met de oprechtste hoogachting, zijn zal,

Uwe teder liefhebbende Vriendin,

louize.