De Tweede Ronde. Jaargang 15
(1994)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 212]
| |
Twaalf gedichten
| |
КошкиМаксу Волошину Они приходят к нам, когда
У нас в глазах не видно боли.
Но боль пришла - их нету боле:
В кошачьем сердце нет стыда!
Смешно, не правда ли, поэт,
Их обучать домашней роли.
Они бегут от рабской доли:
В кошачьем сердце рабства нет.
Как ни мани, как ни зови,
Как ни балуй в уютной холе,
Единый миг - они на воле:
В кошачьем сердце нет любви!
| |
[pagina 213]
| |
Aan grootmoederStreng en langwerpig het smalle ovaal,
Zwart de japon met de slippen...
Grootmoe, zo jong nog! Wie kuste eenmaal
Deze hooghartige lippen?
Handen die ooit in een zaal van 't paleis
Een wals van Chopin lieten horen...
En een gezichtje, bevroren als ijs,
Lokken, gekruld langs de oren.
Rechtstreeks de donkere blik die gebiedt,
Waarin verweer staat te lezen.
Jeugdige vrouwen, die kijken zo niet,
Grootmoeder, wie mag u wezen?
Hoevele mogelijkheden nam gij,
Poolse van net twintig jaren, -
Hoeveel onmogelijkheden daarbij
Mee in de schoot van de aarde!
Schuldloos de dag en de avondwind koel,
Donkere sterren vervagen.
Grootmoe, dit wreed en opstandig gevoel,
Komt dat van u, mag ik vragen?
4 september 1914 (MB & MW) | |
БабушкеПродолговатый и твердый овал,
Черного платья раструбы...
Юная бабушка! Кто целовал
Ваши надменные губы?
Руки, которые в залах дворца
Вальсы Шопена играли...
По сторонам ледяного лица
Локоны, в виде спирали.
Темный, прямой и взыскательный взгляд.
Взгляд, к обороне готовый.
Юные женщины так не глядят.
Юная бабушка, кто вы?
Сколько возможностей вы унесли,
И невозможностей - сколько? -
В ненасытимую прорву земли,
Двадцатилетняя полька!
День был невинен, и ветер был свеж.
Темные звезды погасли.
- Бабушка! - Этот жестокий мятеж
В сердце моем - не от вас ли?..
| |
[pagina 214]
| |
[3]Die zigeunerdrang om te scheiden!
Een ontmoeting - en snel weer weg!
'k Laat mijn hoofd in mijn handen glijden,
En kijk in de nacht, en zeg:
Geen mens die begrijpt bij het lezen
Van brieven van mij en jou,
Hoe trouw'loos we zijn, dus in wezen -
Hoe zeer aan ons zelf getrouw.
oktober 1915 (MB & MW) | |
[Russisch]Цыганская страсть разлуки!
Чуть встретишь - уж рвешься прочь.
Я лоб уронила в руки
И думаю, глядя в ночь:
Никто, в наших письмах роясь,
Не понял до глубины,
Как мы вероломны, то есть -
Как сами себе верны.
| |
[pagina 215]
| |
Gedicht aan BlokJouw naam is een vogeltje in de hand,
Een ijsklontje dat op de lippen brandt,
Een enkele slag van de tong, dat's al.
Jouw naam, slechts vier lettertjes in getal.
Een bal die gevangen wordt van de grond,
Een zilveren belletje in de mond.
Een steentje gegooid in een stille beek,
Klinkt spattend alsof ik jouw naam uitspreek,
Geklikklak van hoeven voorbij het raam
Scandeert in het nachtelijk uur jouw naam.
De klik van de trekker op mij gericht,
Spreekt helder jouw naam uit bij mijn gezicht.
Jouw naam - ach, het hoeft toch ook geen betoog!
Jouw naam is een strelende kus op 't oog,
Op roerloze oogleden, teer en fris.
Jouw naam die een kus op het sneeuwdek is.
Als sprankelend bronwater, ijzig blauw.
Hoe diep is de slaap met die naam van jou.
15 april 1916 (MB & MW) | |
Стихи к БлокуИмя твое - птица в руке,
Имя твое - льдинка на языке,
Одно-единственное движенье губ.
Имя твое - пять букв.
Мячик, пойманный на лету,
Серебряный бубенец во рту.
Камень, кинутый в тихий пруд,
Всхлипнет так, как тебя зовут.
В легком щелканье ночных копыт
Громкое имя твое гремит.
И назовет его нам в висок
Звонко щелкающий курок.
Имя твое, - ах, нельзя! -
Имя твое - поцелуй в глаза,
В нежную стужу недвижных век.
Имя твое - поцелуй в снег.
Ключевой, ледяной, голубой, голубой глоток.
С именем твоим - сон глубок
| |
[pagina 216]
| |
Insomnia 8Zwart als pupillen, zwart als licht verslindende
Ogen - ik houd van je, alziende nacht.
Geef mij een stem dat ik jou mag bezingen, die
Moeder van liederen bent, die de winden ment.
Als ik je roep en je lof zing, ben ik niet meer dan een
Schelp die van binnen het ruisen der zee nog bewaart.
Nacht! Ik heb mensen genoeg in de ogen gekeken!
Wil mij verzengen, jij zwarte zon - o, nacht!
9 augustus 1916 (AS) | |
[Russisch]Черная как зрачок, как зрачок сосущая
Свет - люблю тебя, зоркая ночь.
Голосу дай мне воспеть тебя, о праматерь
Песен, в чьей длани узда четырех ветров.
Клича тебя, славословя тебя - я только
Раковина, где еще не умолк океан.
Ночь! я уже нагляделась в зрачки человека!
Испепели меня, черное солнце - ночь!
| |
[6]Ik zie weer die novembernacht, de straat.
Regen en mist. Jouw tedere gelaat
Onzeker - door lantarenlicht beschenen,
Net als bij Dickens - haast in mist verdwenen,
Waardoor mijn hart in huiver overslaat,
Als door de winterzee... Jouw tedere gelaat.
| |
[Russisch]Я помню ночь на склоне Ноября.
Туман и дождь. При свете фонаря
Ваш нежный лик - сомнительный и странный,
По-диккенсовски - тусклый и туманный
Знобящий грудь, как зимние моря...
- Ваш нежный лик при свете фонаря.
| |
[pagina 217]
| |
[Nederlands]Terwijl de wind woei en de trap zich wond,
Liet ik geen oog af van jouw zachte mond,
Mijn vingers in verstrengeling gebogen,
Ik, kleine Muze die, een lach in d' ogen,
Onschuldig - als het laatste uur - daar stond...
Terwijl de wind woei en de trap zich wond...
Onder vermoeide oogleden vandaan
Stromen onzekere verlangens aan.
Je blik beroert mijn mond, blijft even hangen...
Zo lokt een serafijn, beschermd, gevangen
Door zijn gewijde kleed, de wereld aan -
Onder vermoeide oogleden vandaan.
Vandaag diezelfde regen, weer zo'n nacht,
Net als bij Dickens, waar geen hulp ons wacht.
Het kolken van de buizen is te horen.
De wenteltrap... Jouw lippen als tevoren...
Diezelfde stappen, haastig en gejacht -
Net als bij Dickens, voortgaand in de nacht.
2 november 1918 (MB & MW) | |
[Russisch]И ветер дул, и лестница вилась...
От Ваших губ не отрывая глаз,
Полусмеясь, свивая пальцы в узел,
Стояла я, как маленькая Муза,
Невинная -как самый поздний час...
И ветер дул и лестница вилась.
А на меня из-под усталых вежд
Струился сонм сомнительных надежд.
- Затронув губы, взор змеился мимо... -
Так серафим, томимый и хранимый
Таинственною святостью одежд,
Прельщает Мир - из-под усталых вежд.
Сегодня снова диккенсова ночь,
И тоже дождь, и так же не помочь
Ни мне, ни Вам, - и так же хлещут трубы,
И лестница летит... И те же губы...
И тот же шаг, уже спешащий прочь -
Туда - куда-то - в диккенсову ночь.
| |
[pagina 218]
| |
[7]Weinig en veel, het is beide.
Evenzeer helder als grauw.
Zij, die aan ontrouw zich wijdde,
Werd in een avond getrouw.
Zij, als een non zo bescheiden,
- Ogen gericht naar benee. -
Zij, die zich nimmer liet leiden,
Werd in een avond gedwee.
eind december 1918 / begin januari 1919 (MB & MW) | |
[Russisch]Это и много и мало.
Это и просто и темно.
Та, что была вероломной,
Зá вечер - верная стала.
Белой монашкою скромной,
- Парой опущенных глаз. -
Та, что была неуемной,
3á вечер вдруг унялась.
| |
[pagina 219]
| |
[8]Mijn zolderpaleis is een waar paradijs!
Hier is 't, waar die berg manuscripten verrijst...
Kom binnen, trap niet in het water.
Kijk, daar zit het dak vol met gaten.
Neem plaats op die koffer en zie nu eens aan
Hoe Brussels die spin hier te werk is gegaan.
Geloof ze maar niet, die beweren
Dat vrouwen geen kantwerk begeren!
Wel, wonderen kent onze zolder volop:
Hier zoeken ons duivels en engelen op
En hij, die het hoogst is verheven.
Van hemel naar dak - 't is maar even!
Mijn dochters - twee zolderprinsesjes in stijl -
Gaan u, mèt mijn vrolijke muze - terwijl
Ik 'n luchtig diner zal bereiden -
Door heel mijn imperium leiden.
| |
[Russisch]Чердачный дворец мой, дворцовый чердак!
Взойдите. Гора рукописных бумаг...
Так. - Руку! - Держите направо, -
Здесь лужа от крыши дырявой.
Теперь полюбуйтесь, воссев на сундук,
Какую мне Фландрию вывел паук.
Не слушайте толков досужих,
Что женщина - может без кружев!
Ну-с, перечень наших чердачных чудес:
Здесь нас посещают и ангел, и бес,
И тот, кто обоих превыше.
Недолго ведь с неба - на крышу!
Вам дети мои - два чердачных царька,
С веселою музой моею, - пока
Вам призрачный ужин согрею, -
Покажут мою эмпирею.
| |
[pagina 220]
| |
[Nederlands]‘Maar als u geen hout meer hebt voor uw fornuis?’
Een dichter heeft altijd een voorraad in huis
Van woorden, die vuur evenaren.
Ons dreigen dit jaar geen gevaren...
Vanouds eten dichters toch enkel droog brood;
Wij hebben geen boodschap aan Moskou in 't rood!
Kijk, ver boven al die gebouwen,
Daar ziet u ons Moskou - het blauwe!
En wordt het gebrek zelfs de dichter funest
In Moskous jaar negentien, jaar van de pest:
Wij hoeven geen brood, nog geen zemel!
Ons dak is toch vlak bij de hemel.
eind 1919 (AS) | |
[Russisch]- А что с Вами будет, как выйдут дрова?
Дрова? Но на то у поэта - слова
Всегда - огневые - в запасе!
Нам нынешный год не опасен...
От века поэтовы корки черствы,
И дела нам нету до красной Москвы!
Глядите: от края - до края -
Вот наша Москва - голубая!
А если уж слишком поэта доймет
Московский, чумной, девятнадцатый год, -
Что ж, мы проживем и без хлеба!
Недолго ведь с крыши - на небо.
| |
[pagina 221]
| |
[9]Je schat mijn vluchtigheid gering
En wilt daaraan geen woord verspillen.
Jij bent een monument. Ik zing.
Jij staat. Ik vlieg en volg mijn grillen.
Ik weet - voor 't oog der Eeuwigheid
Heeft ook de teerste mei geen gelding.
Maar maak een vogel geen verwijt
Dat hem een lichte wet gesteld is.
16 mei 1920 (MF) | |
[Russisch]На бренность бедную мою
Взираешь, слов не расточая.
Ты - каменный, а я пою,
Ты - памятник, а я летаю.
Я знаю, что нежнейший май
Пред оком Вечности - ничтожен.
Но птица я - и не пеняй,
Что легкий мне закон положен.
| |
[pagina 222]
| |
[10]Er zijn er uit leem en er zijn er uit steen en
Ik zelf ben geschitter van zilver!
Mijn naam is Marina, de wisseling mijn wezen,
Ik ben zeeschuim, het grillige zilte.
Voor hen die uit leem zijn, voor hen die uit vlees zijn
De grafzerken en sarkofagen!
Mijn doopvont de zee, word ik - net maar verrezen -
Steevast weer uit-enen geslagen!
Mijn eigengereidheid breekt dwars alle harten
En netten door, niet te bedwingen.
Uit mij - zie mijn krullen die elk gezag tarten -
Valt geen zout der aarde te winnen.
Steeds weer op 't graniet van uw knieën verbrijzeld,
Herrijs ik als golf weer tot leven!
Lang leve het luimige schuimende blije,
Het schuimen der zee hoogverheven!
23 mei 1920 (MF) | |
[Russisch]Кто создан из камня, кто создан из глины, -
А я серебрюсь и сверкаю!
Мне дело - измена, мне имя - Марина,
Я - бренная пена морская.
Кто создан из глины, кто создан из плоти -
Тем гроб и надгробные плиты...
- В купели морской крещена - и в полете
Своем - непрестанно разбита!
Сквозь каждое сердце, сквозь каждые сети
Пробьется мое своеволье.
Меня - видишь кудри беспутные эти? -
Земною не сделаешь солью.
Дробясь о гранитные ваши колена,
Я с каждой волной воскресаю!
Да здравствует пена - веселая пена -
Высокая пена морская
| |
[pagina 223]
| |
[11]O liefde! Liefde! In 't graf, in 's levens krampen,
Verleid, verward, steeds waakzaam, weer 'k mij fel.
Beminde! Noch in grafsneeuw, noch in dampen
Van wolkensneeuw zeg ik je ooit vaarwel.
Ik kreeg mijn vleugels toch om op te veren
En niet opdat ik 't hart met lasten rem,
Of om de vege voorstad te vermeren
Met vale larven zonder oog of stem.
Nee, vrij de handen! Met één slag bevrijd ik
- Dood - uit uw windselen mijn fier postuur.
En rond mij, in de duizend mijlen wijdte,
Smelt weg de sneeuw en staat het bos in vuur.
En moet het graf mij eenmaal toch verslinden
- De schouders, vleugels, knieën saamgeperst -
Dan slechts opdat ik, lachend om ontbinding,
Tot roos ontbloei - of op zal staan als vers!
28 november 1920 (MF) | |
[Russisch]Любовь! Любовь! И в судорогах, и в гробе
Насторожусь - прельщусь - смущусь - рванусь.
О милая! - Ни в гробовом сугробе,
Ни в облачном с тобою не прощусь.
И не на то мне пара крыл прекрасных
Дана, чтоб на сердце держать пуды,
Спеленутых, безглазых и безгласных
Я не умножу жалкой слободы.
Нет, выпростаю руки! - Стан упругий
Единым взмахом из твоих пелен
- Смерть - выбью! Верст на тысячу в округе
Растоплены снега и лес спален.
И если всё ж - плеча, крыла, колена
Сжав - на погост дала себя увесть, -
То лишь затем, чтобы смеясь над тленом,
Стихом восстать - иль розаном расцвесть!
| |
[pagina 224]
| |
Verstolen...Is dan misschien de beste zege
Op tijd en zwaartekracht nog deze:
Er zonder spoor doorheen bewegen,
Zo, dat geen schaduw staat te lezen
Op wanden...
Weigerenderhand
Nemen? Zich uit de spiegels kruisen?
Verstolen 't bergmassief besluipen,
Als Lermontov 't Kaukasisch land.
Is dan misschien het mooist genot
Met vingers van een Bach de echo
Van orgelzang niet vast te leggen?
Vergaan, geen urn met overschot
Nalaten...
Nemen bij bedrog?
Zich uit de breedtegraden schrijven? -
Verstolen door de tijd heen glijden,
Gelijk een scheepje zonder zog...
14 mei 1923 (AS) | |
Прокрасться...А может, лучшая победа
Над временем и тяготеньем -
Пройти, чтоб не оставить следа,
Пройти, чтоб не оставить тени
Настенах...
Может быть - отказом
Взять? Вычеркнуться из зеркал?
Так: Лермонтовым по Кавказу
Прокрасться, не встревожив скал.
А может - лучшая потеха
Перстом Себастиана Баха
Органного не тронуть эха?
Распасться, не оставив праха
На урну...
Может быть - обманом
Взять? Выписаться из широт?
Так: временем как океаном
Прокрасться, не встревожив вод...
|
|