Der Griecxser princerssen, ende jonckvrouwen clachtige sendtbrieven, Heroidum epistolae ghenaemt
(1559)–Cornelis van Ghistele–
Auteursrechtvrij
[Folio 70v]
| |
Hier beghint de Epistele, die Ariadne scrijft tot Theseus.
Ende begint aldus int Latijn.
Illa relicta feris etiam nunc improbe Theseu
Viuit, & haec aequa mente tulisse velis.
NOch leue ick, O Theseu vol oneerlijcker mulitien,
Al hebdy my gelaten den wilde dieren
Alder hande beesten, hoe wreet van conditien,
Hebbe ick genadiger vonden by manieren
Dan v, hoe mochty die ontrouwe versieren?
Noyt yemant en heeft my alsulcx bemesen.
Och op de selue plaetse schreef ic met deerlijc craierẽ,
Dese woorden, die ghy nu muecht lesen,
Van daer v schip tseylginck, en daer by desen
Der bedriegelijcken slaep my was betrapende,
En daer ghy secretelijck, onweerdich gepresen,
Als een schalck ontloopen zijt my al slapende
O wreede Fortune naer my gapende
O felle daet, o stoute ontrouwe,
Die listen gebaert hebt aen een slapende vrouwe,
| |
[Folio 71r]
| |
Smorgens als den dau deertrijck besprayende was,Ga naar margenoot+
Ontspranck ick, nauwe half ontwaect zijnde,
Ick hoorde dat de haen crayende was.
Met mijn handen naer v Theseu, naect pijnde
Ic te tastene. niemãt vondic droom ongelaect schijnde
My te bedriegene, my noch eens moeydick
Naer v te grijpene. dies ick druck mismaect mijnde
Dbedde ydel vindende, den slaep verfoeydick,
Ick stont verbaest op, van den bedde my spoeydick,
Op mijn borste smeet ick, ic en wist waer te vliene.
Mijn handen wrangick mijn haer afsnoeydick,
Ick liep na den zeecant om v te bespiene,
Niet dan water en locht was daer te siene:
Nu liep ick hier, dan daer, soo de hasen doen.
Ontrouwe, en bedroch, de minnaer rasen doen.
Lancx de duynen met cloecken bestane steldeGa naar margenoot+
Ic my te drauene duer tsandeken drooge,
Dwelck seer lastich my int gane quelde,
En mijn voeten vermoeyde, nu leege, nu hooge.
Ick sach oft ick v yewers mocht crijgen in dooge.
En riep, Theseu. dan dochten my tegen spreken
Die holle clippen met claren betooge,
My toonende hulpe (het is gebleken)
Merckende v ontrouwelijcke treken.
Eenen berch daer stondt lustich int behagen,
Daer ick terstont ben toe gestreken,
En dien beclimmende sonder vertragen,
Al wouden de beenen my qualijck dragen,
Therte gaf cracht: want somen int claer calt
Geenen arbeyt liefde om doen te swaer valt.
| |
[Folio 71v]
| |
Ga naar margenoot+ Van daer breet en wijt ick na v mickende was,
Al snuyfde de wint my om dooren fellijck,
V sneeuwitte seylen sach ick blickende ras,
So my ommers docht, dies vielick snellijck
Half in onmachten, liefde was sulcx rebellijck
En dede my opstaen, en schreeuwen en tieren,
VVaer henen riep ic met luyder stemmen hellijck,
O boose Theseu, wilt v schip weer om stieren,
Ten heeft zijn getal niet, ghy moet my noch forieren:
Ick gebeerde, en ic werp en smeet mijn handen,
Ia als my de stemme docht faelgieren.
En op dat doogen souwen mercken volschanden,
Beter dan dooren der liefden panden.
Ick sloege om hooge na den hemel mijn ermen,
Maer in v en was compassie oft ontfermen.
Ga naar margenoot+ Aen eenen langen stock ick om een verhooghen hinck
Mijnen doeck, oft v yet mocht vermanen dat.
Maer doen v schip eylaes, wt mijnen oogen ginck,
Bedroeft wert therte, en doogen van tranen nat,
VVant als sy ws schips wimpels en vanen plat,
Niet meer en mochten sien, wat costense bedrijuen,
Anders dan schreyen, het fraudelijck wanen sat:
Ick liep onstelt, als de onhebbelijcke wijuen,
Schijnende droncken, duer dit beclijuen:
Dan liep ick somtijts na de zee weer kijcken,
Dan ghinck ick wat rusten (ia sitten verstijuen)
Op een couwe steenrootse: vremde practijcken,
Voortstellende, altoos (niet om gelijcken)
Nu hier, dan daer weer, so de zee tallen hueren ebt:
De rasende liefde wat troosts in dwase cueren schept.
| |
[Folio 72r]
| |
Naer ons bedde nam ick terstont den ganck claer,Ga naar margenoot+
Sporende na v gewoonlijcke wegen.
V voetstappen te beterdene, liefde mi dwanck daer,
Vallende op dbedde daer ghy hebt gelegen,
Beschreyende ons amoreuselijck plegen,
En vloeckende dbedde met mistrooste sinnen,
Dwelck nu maer met een lichaem en was bedegen.
Och, ick en weet hier waer gaen nu, wat beginnen,
Ic ben op een eylant sonder vrienden, en vriendinnen
Daer noch hof, noch huys en blijct, verre oft by.
Int midden der zee wilt om hekinnen,
Daer schip oft schippere en comt te hulpe my:
Maer eylaes nieuwers en ben ick ter werelt vry
Duer v, ia mijns vaders lant moet ic laten siet.
Schip, schipper, oft wint en mach my baten niet.
O Creta, Creta, daer Iuppiter wou geboren zijn,Ga naar margenoot+
V, noch al v steden en sal ic niet meer aenschouwen.
VVant mijn broeder, mijn vader wtuercoren zijn
Bedrogen duer mijn lichtelijc betrouwen.
O Theseu, hoe qualijc hebdy v woort gehouwen,
Dwelc ghy spraect, doen ick (v lijf saluerende)
V gaf wt liefden, vol garens een clouwen,
Daer ghy den doolhof me waert passerende,
Int gaen, int keeren als doen affirmerende,
Van my niet te scheyene tot geenen stonden,
So lange als den geest in ons sou zijn opererende.
Contrarie (ist dat ghy leeft) wort nu beuonden.
Maer sydy doot, so worde ick ontbonden
Vã v valsche ontrouwe, die mi suchten doet.
Als doot trouwe wech neempt, liefde te min duchten moet.
| |
[Folio 72v]
| |
Ga naar margenoot+ Hadde ghy, gelijc ghy mijnẽ broeder hebt verradelijc
My oock metter coluen den neck gebroken,
So haddy v valsche trouwe, die scheen ghestadelijck,
Tyrannich duer mijn doot ooc muegen croken:
Nu blijftse in mijn herte gedoken,
En doet ouerpeysen al dat een desolate creatuere
Te voren sou mogen comen ongewroken,
En na duysent manieren des doots ick spuere:
De doot selue en waer my niet so suere,
Als haer vertoeuen my dunct te zijne.
Maer ick ben verwachtende tot elcker huere
Hier eenige woluen met wreeden aenschijne,
Oft fellen leeuwen, ick en ontsie niet haer pijne.
Ghy grijpende Tigrissen compt om mijn bederuen nu,
VVant dleuen is my bitterder dan steruen nu.
Ga naar margenoot+ Comt ghy leelijcke zeemonstren verueerlijck al,
Voor v en sal ick oock veeesen oft beuen.
Comt, eer ick selue metten sweerde deerlijck sal
Mijn herte duerwonden tis beter so gebleuen
Dan dat ick als een geuangene mijn leuen
Oft als een slaue, sou schandelijck enden:
Die hebbe eenen coninck tot eenen vadere verheuen,
En mijn moeder is van Phoebus benden,
Och, duer v ick come tot deser allenden,
Hemel ende eerde my nu zijn tegen,
En de bongerige beesten sullen my schenden.
Al ist dat hier noch volck woont in eenige wegen,
Niet meer en betrouwe ic menschelijck plegen,
Noch comẽ en wil ic onder vremde mans oogen soet,
VVant door eenen vremden ic dit ghedooghen moet.
| |
[Folio 73r]
| |
Och, oft Androgeos leuende waer noch,Ga naar margenoot+
So en soudy o Athenen, noyt werck quadere,
Aldus veel dooden niet so grooten misbaer och
Niet geoffert hebben mijnen vadere.
En ghy Thesen, o valsch verradere,
Den Minotaurum niet hebben verwonnen.
So en souwick v tgaren ooc, duer een minlijcke adere
Niet gegeuen hebben van Dedalo gesponnen.
Maer my en wondert niet al hebdy begonnen
So stouten werck. cleyn is v glorie,
Minotaurus horen en heeft niet connen
Op v gewapende borst crijgen victorie,
Ghy haelde van daer hout dit in memorie,
Daer ghi altoos doer zijn sult een verwindere,
Die cruyt voor sinen viant heeft, vreest geẽ hindere.
O wreeden slaep, die my so vastebielt,Ga naar margenoot+
Had my den eeuwigen slaep doch slapen laten.
O schandelijcke wint, die tot mijnen laste vielt
So gereet int seylen tot sijnder baten.
O mordadige hant, v mach ick oock haten,
Die mijn broedere doode, en my geuende
VVas fraudelijcke trouwe van Hymeneo verwaten.
O wint, nacht, trouwe, ghy maect my beuende,
Van v drijen ben ick veruloect al sneuende.
Ick arm deerne onsalighe spruyte der spruyten,
Mijn moeder en sal ick niet meer sien leuende
Haer tranen en sullen op mijn lichaem niet spuyten.
Niemant en sal hier mijn oogen comen sluyten,
Oft my bystaen van vrienden oft magen.
Maer die loon na werck crijcht, en derf niet claghen.
| |
[Folio 73v]
| |
Ga naar margenoot+ Och God, oft ghy woudt nu ghescien laten
Dat Theseus mocht aenschouwẽ mi cattiuige drachte
So mochti compassie duer sulck bedien vaten.
Maer dat dooge niet en siet, mach merckẽ tghedachte.
Ick sitte op een steenclippe, de baren ontsachte
Vlieghen ouer mijn hoot, duer de wint pramelijck.
Het verslaghen coren opt tvelt ick schier slachte,
Duer den wint ghedestrueert ontamelijck.
Nochtans al ist dat ick moet dus blamelijck
Duer v (die lustich was) als hooy verstenschen.
Sijnde doorsake ws voerspoets vramelijck.
Nochtans en wil ick v gheen quaet toe wenschen.
Maer denct om die allendichste van alle menschen,
En keert om v schip eñ laet der trouwen bant dueren.
Vindy my doot, wilt mijn gebeente in v lant vueren.
Hier eyndt dese Epistele van Ouidius. |
|