Goden en grenzen

[p. 152]

VI
Pinkster in 't bosch

Dit is die ware Heilge Geest
Die op een open boschplek woont,
Waar tot zijn jaarlijksch tempelfeest
Met bloesem iedre twijg zich kroont.

Ik ben geen winterlijk trawant
Van een verstarde en vormsche dienst,
Geen overrijpe herfstpassant
Met vrucht die beurscht op 't onvoorzienst

Een zerpe rauwheid rinst mijn mond
- Zelfs is mijn zomer lang niet daar -
Maar iedre twijg die bloeit verkondt
Komst van het jaar, komst van mijn jaar.

* _* *

Ik wist wel dat ik u zou vinden,
Verborgen boschplek in 't heelal;
Hier viel het zaad van westewinden
Achter mijn oostelijkste wal.

[p. 153]

 

Nader dan eerst, maar toch in 't oosten,

 

Ontluikt juist zulk een paradijs

 

Als door de erinring ons bleef troosten

 

Op de aldoor westwaarts gaande reis.

 

 

 

Zoolang die Hof de liedren melden

 

Die in haar jeugd de wereld zong

 

- Galm uit de harten van haar helden -

 

Wordt uit het oost de wereld jong.

 

 

 

* _* *

 

 

 

De bloesemtwijg en niet het zwaard

 

Zal, scepter, 't nieuwe rijk besturen.

 

Wij hebben 't in ons hart bewaard,

 

Nu zal het zichtbaar staan en duren.

 

 

 

De Heilge Geest stroomt af en aan,

 

Hij is een koele gloed van vuren,

 

Die alle talen doet verstaan

 

En spreekt uit duizenden naturen.

 

 

 

De Heilge Geest is overal.

 

Hij waait een storm op alle muren.

 

De volken lachen bij hun val,

 

En handen reiken de geburen.